Weer vroeg uit de veren. Vandaag zouden we aankomen op onze eindbestemming Kigoma. Maar eerst zouden we nog een 3-tal uur op de bus moeten zitten. Vandaag zou een hel worden, alleen maar zandweggetjes en onze zwarte Schumacher was precies niet van plan wat trager te rijden. Na een aantal uur rijden, kantelden we bijna om. Maar daar trok onze Formule 1-piloot zich niet veel van aan, meteen daarna duwde hij de gaspedaal weer stevig in. Ook werd er bij elk dorp meer en meer volk op de bus gepropt, heel de middengang stond vol. In België moet je ook soms wel een rechtstaan op de bus, maar de Afrikanen staan hier gewoon
voor 3 uur recht. Elke Europeaan zou zot worden, maar hier windt zich niemand op, African style. Rond de middag kwamen we aan in het geboortedorp van onze meereizende broeder. Hij wou zijn familie eens aan ons voorstellen. Bij het uitstappen schrok ik toch serieus want recht voor ons stonden 2 mannen met een machinegeweer. We hadden er al verschillende gezien maar dit waren toch de eerste dat geen uniform aanhadden, het bleken onze lijfwachten te zijn. We kwamen in het gebied van de vele vluchtelingen kampen en deze brachten vaak hun wapens mee uit de conflict landen en deden er hier dan overvallen mee. Lang hebben we niet kennis kunnen maken met Venance zijn familie want de bus wou al snel vertrekken. Nog een paar uur en onze reis zat er op. Na nog 10000 bulten en bobbels gepasseerd te zijn, kwamen we uiteindelijk aan in Kigoma. Na een reis van meer dan 34 uur! Enkele taxi’s ( auto’s dat bij ons al meer dan 20 jaar zijn afgeschreven) brachten ons naar onze verblijfplaats voor de komende 3 maand. Daar werden we verwelkomt door de 2 bio’s die we op de luchthaven al hadden ontmoet en 2 verpleegkundigen die daar al een maand zaten. Ook Anita kwamen we hier tegen, deze vrouw had hier vorig jaar ook stage gedaan en nu doet ze hier een jaar vrijwilligerswerk. Zij had ook al gesproken op een infoavond op school. Na onze bagage gelost te hebben namen ze ons meteen mee om eentje te gaan drinken en dat konden we na deze reis wel gebruiken. Ons eerste pintje op Afrikaanse bodem was een feit. Onder een blauw zeil in een kapotte tuinstoel maar het smaakte toch. En voor de prijs van 80 cent voor een halve liter smaakt dat zeker. Na ons volledig geïnstalleerd te hebben en een lekker Afrikaans avondmaal gegeten te hebben, namen de andere studenten ons mee en trokken we de stad in. De rest was nog moe van de reis dus zij bleven binnen. Ik kon natuurlijk niet wachten om de stad eens te gaan verkennen. Onze eerste stop was bij de straatkinderen van Mandaleo. Zij hebben iedere zaterdagavond een dansavond waar ze dan een frisdrank krijgen, ze hadden de tijd van hun leven en ik ook. Daarna stopten we in een gezellige Hawaï-style bar. Daar maakte ik al meteen kennis met de vooroordelen dat de Afrikanen hebben tegenover blanken, meteen probeerden ze ons het dubbele van de gewone prijs te vragen. Maar de andere studenten waren dit natuurlijk al gewoon en leerden mij meteen afbieden in Swahili. Om een uur of 11 namen ze mij mee naar de plaatselijke dancing. Bij ons in België staat ongeveer ¼ van het volk op de dansvloer hier in Tanzania is deze verhouding andersom. En dansen dat ze hier kunnen, zelf Shakira kan daar nog iets van leren. De Afrikanen zijn zeer vriendelijk en open dus al snel raakte ik in gesprek met 2 ingenieurs uit Kenia. Zij hadden als missie uitgekozen om mij op zijn Afrikaans te leren dansen, wat niet van zelfsprekend is met mijn bijnaam Frank de plank. Om een uur of 2 waren de meeste studenten goed moe en was het tijd om naar huis te gaan. Doordat de Afrikaanse biertjes meteen een halve liter waren, was het voor mij ook wel tijd om te gaan slapen. We namen een taxi met 7 man dat niet groter was dan een Volkswagen Passat want met 5 meisjes ’s nachts over straat lopen is niet aangeraden. De eerste avond in Kigoma was goed gestart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten