dinsdag 23 april 2013

Dag 53 29-03-2013


Vroeg uit de veren, zodat we de schommel in de grond kunnen steken bij een nog redelijke temperatuur. We dachten dat het een zeer zwaar karwei ging worden maar dit viel al bij al nog zeer goed mee. Het geluk stond aan onze kant want het zand was niet zo hard als het er uit zag. Nadat Bob en ik de schommel recht hadden gezet, moesten we zijn voetjes nog in het cement zetten. Hier kwamen de vele studenten ons handje mee helpen. Al snel stond de schommel stevig op zijn plaats. We zetten allemaal ons hand nog eens in het cement zodat we
hier vereeuwigd waren. Omdat alles zo snel klaar was besloten we om ook al vandaag de schommel te verven. We namen 1 van de studenten mee naar de markt om verf te gaan zoeken. Lang moesten we niet zoeken want in het eerste winkeltje hadden we al prijs. Terug aangekomen in Bangwé was het echt beginnen stortregenen en er zat niets anders op dan te wachten. We keken snel eens in de speelkast en begonnen met de jongens te spelen en te kleuren. De uren vlogen voorbij, na 2 uur was het opgehouden en konden we de schommel beginnen verven. De studenten vonden het geweldig dat ze de schommel zelf mochten schilderen. Zie op de foto het resultaat. We moeten er nog schommels aanhangen en nog een tweede laag komen spuiten maar dat zal voor een ander dagje zijn.
Lala salama

Dag 52 28-03-2013

Vandaag eens een dagje voor school gewerkt en ook de kleren wassen was weer nodig. In de namiddag ben ik zoals altijd studie gaan geven in Mandoleo. Ook wouden we John zijn wonde nog eens onder handen nemen. Hij had precies door dat wij op komst waren en was naar de kerk gevlucht. Voor het avondeten zijn we naar high-tech getrokken want de broer van onze kok Revo is ernstig ziek. Bob en ik kropen vrij vroeg in ons bed want morgen gingen we de schommel van Bangwé onderhanden nemen.

Dag 51 27-03-2013


Deze morgen zijn we zeer vroeg opgestaan om van alles te gaan kopen Manga market. Plots kreeg ik telefoon van Leonard dat hij met een probleem zat. De Dala-Dala dat ons normaal naar Mahembé zou brengen, had af gebeld. We besloten onmiddellijk naar Mandoleo te gaan
om deze situatie op te lossen. Alle dala’s waren plots hoog boven ons budget. Na veel rond bellen en rennen, hadden we nog steeds geen vervoer geregeld. Tot er plots een grote bus passeerde. Leonard en ik renden er meteen achter. Na veel afbieden konden we hem toch overhalen om ons voor een deftige prijs naar Mahembé te voeren. We vroegen hem om ons te komen halen om half 3. We gingen snel naar huis om alles klaar te nemen. Maar om half 3 was er nog steeds geen bus te zien. Om kwart voor 3 besloten we om zelf al naar Mandoleo te gaan. Iedereen stond klaar, zelfs alle supporters, maar geen bus te zien. Pas om kwart voor 4 konden we vertrekken. Aangekomen, stroomden de supporters weer toe. Nadat de groepsfoto’s en de opwarming achter de rug waren, kon de match beginnen. De uiteindelijke eindstand bedroeg 4-2. Bob had dus nog wat werk. Ondanks dat ze hadden verloren, was de sfeer op de bus tiptop, er werd gedanst, gefeest, gezongen en gegeten. Het was de eerste maal dat de jongeren eens op verplaatsing gingen en het was dus een hele belevenis voor hen. Thuis aangekomen, waren de alle meisjes al vertrokken voor hun ladies night. Zo konden wij rustig bekomen van ons vermoeiende dagje.

Dag 50 26-03-2013

Morgen nemen we de mannen mee naar Mahembé dit is het schooltje dat in de brousse ligt. Zij gaan hier een wedstrijd spelen tegen de studenten. Vandaag staat er dus geen art op het programma maar selectie proeven. Elk om de beurt moesten de jongens verschillende voetbal proeven doen. Ze waren zeer gemotiveerd en wisten waarom. We hadden ons 11-tal, maar besloten toch om de rest mee te nemen als toeschouwer. Voor de studie wilden we eerst John zijn wonden verzorgen, maar de broeder die de medicatie en verbanden bij hield was nergens te vinden. Tijdens de studie waren de kinderen al veel gemotiveerder dan gisteren. ’s Avonds heb ik samen met Bob, Vitus en Jeroen een 2e poging gedaan om de Belgen te zien spelen. We kwamen weer van een kale reis terug. Gelukkig hield het thuisfront ons op de hoogt van de tussenstand.

Dag 49 25-03_2013

Overdag heb ik de studie van deze avond voorbereid. Ook moet iedere dag de wonde van John verzorgd worden dus Kaat en ik vertrekken iets vroeger naar Mandoleo. Er zit een wiek in John zijn wond en die moet iedere dag ververst worden. Ik zag er al tegen op om hem weer pijn te doen, maar het is voor zijn eigen bestwil. Ook Bob kwam toe en ook hij hielp ons om John tegen te houden want het was weer nodig. Het was weer een serieuze ingreep om de wiek te vervangen. Nadat de wiek vervangen was kon ik toch nog aan de studie beginnen. Goed concentreren konden ze zich niet want ze hadden van de Canadezen splinternieuwe voetbaluitrustingen gekregen en konden niet wachten om deze uit te testen. Na 2 uur voetbaltraining konden ze mij bijna opdweilen dus ik sprong rechtstreeks het meer in om af te koelen.

Dag 48 24-03_2013

Vandaag is het zondag en ons motto luidt zondag = josdag. Maar vandaag eens niet. Ik vertrek samen met Kaat weer naar het ziekenhuis en het zou een lange dag in het ziekenhuis worden. Bij aankomst schreven we ons in en mochten we plaats nemen op een bankje. Na 2 uur wachten op een dokter besloot ik toch eens naar dokter Pepper te bellen. En na nog geen 5 min stond hij daar. Omdat er gedurende 2 uur niemand een consultatie had gekregen, moesten we nog eens een uur wachten tot het aan ons was. Toen hij dan eindelijk aan de “operatie” wou beginnen, vond hij geen scalpel. Hij zei dan maar droog dat we morgen moesten terug komen. Na zijn 7 jaar hier in Afrika is hij stilaan de Afrikaanse gewoonten aan het overnemen. Ik dacht bij mezelf: ‘Dat gaat hier niet waar zijn!’ Ik zei toen tegen Kaat, wacht hier ik ga in 1 van de kraampjes om een scheermesje. Toen ik terug was, was dokter Pepper al vertrokken en had zijn Afrikaanse vervanger al overgenomen. Als eerste moest John een spuit krijgen ter de verdoving. Dit was buiten John zelf gerekend, hij begon te spartelen als een vis die je op het droge gooit. Kaat en ik probeerden hem met alle macht tegen te houden. De dokter kwam toch maar gevaarlijk dicht bij men arm met zijn naald. Nog geen 5s nadat de spuit gegeven was begon de dokter al meteen te snijden. Natuurlijk brulde John het uit. Door het vele lawaai dat hij maakte kwamen er uit het niets 5 Afrikaanse vrouwen kijken. We hadden dus toeschouwers tijdens onze operatie. Het volledig verhaal van de operatie vertel ik wel eens in België. Ik kan u enkel zeggen dat ik nog nooit zo iets heb gezien. Ondertussen was het al bijna 4 uur dus ons dagje zat er al bijna op. ’s Avonds waren we weer bij Katrien uitgenodigd om te komen eten. Het was weer heerlijk! Ook lieten we door Anita ons haar eens knippen want dat was wel nodig. Anita heeft haar roeping gemist, ons haar was precies door een vakvrouw geknipt. Terug thuis luisterden we naar de verhalen van de andere studenten die naar het park Katavi waren geweest. De avond sloten we af met een spelletje Risk, ik moest revanche nemen na mijn nederlaag van gisteren.

Dag 47 23-03-2013


Vandaag is het weer tijd voor onze workshop techniek. Normaal gaven we deze ochtend ook zwemlessen, maar door het slechte weer kon dit niet doorgaan. Deze middag gaan we batikken, dit is een witte T-shirt verven in een bepaalde kleur. En door knopen te maken met touw kan je allerlei leuke vormen maken in deze T-shirts (zie foto’s). Een aantal dagen geleden had ik al verf en T-shirts gezocht en had ik ook al de verschillende technieken eens geprobeerd. Omdat nu ook iedereen van Bangwé ging meedoen moesten we nog wel wat T-shirts bij halen. We trokken naar Manga market dit is een heel grote markt en meestal is het
hier ook veel goedkoper. Ik had de vorige T-shirts hier ook gehaald dus ik moest niet al te ver zoeken. Om 2 uur ging onze workshop zelf van start. Ook Ben kwam ons assisteren. We hadden hem gisteren tijdens het eten verteld wat we vandaag gingen doen en hij was meteen dol enthousiast want het was van in zijn kindertijd geleden dat hij dat nog had gedaan. In het begin begrepen ze niet echt wat de bedoeling was. Maar nadat ze het 1e resultaat hadden gezien begonnen ze allemaal gretig knopen te leggen. Ben en ik hielpen de kinderen met de verschillende knopen te leggen en Bob en Jens sneden touw af. De resultaten waren boven alle verwachtingen in echt prachtig. Na het batikken kwam John (een 11 jarige jongen van Mandoleo) naar mij en hij (zeggen is een groot woord), hij maakte me duidelijk dat hij erg veel last had van iets op zijn been. Toen ik dit naderbij bekeek schrok ik wel even. Op zijn been stond een zeer groot gezwel. Ik heb meteen de verpleegsters gevraagd om na hun lessen even te passeren om er eens naar te kijken. Lang heb ik niet op hen moeten wachten. Nadat ze er naar hadden gekeken leek het beter om hem mee te nemen naar een dokter. Katrien gaf ons de contactgegevens van een Amerikaanse dokter, want veel vertrouwen hebben we niet in de plaatselijke dokters. In de vlucht keek dokter Pepper naar de wonde en hij stelde ons gerust dat dit een zeer voorkomende kwaal is hier. Het gezwel was ontstaan door de slechte hygiëne waarin de kinderen hier leven. Het is een kleine ingreep maar hij moet daarvoor wel naar het ziekenhuis. Ze snijden het gezwel open en halen al het “vuil” er uit. We besluiten dat Kaat meegaat omdat zij een verpleegster is en ik omdat ik hem het beste ken omdat ik iedere dag studie aan hem geef. We beslissen om eerst naar een dispensarium te gaan. Daar aangekomen mogen we bijna onmiddellijk binnen bij de dokter. Hij keek naar het gezwel met een zaklamp die je bij ons in de Aldi koopt. Toen Kaat vertelde dat ze een verpleegster was, stelde de dokter meteen voor om haar een pakje te geven en haar de behandeling te laten doen. En eerlijk gezegd had ik ook meer vertrouwen in ons Kaat dan in de Afrikaanse dokter. Kaat paste toch vriendelijk. We werden naar een klein operatiekwartier gebracht. Toen de verpleegster met al het materiaal afkwam, voel
de John de bui precies al hangen. Hij begon van alle gebaren te maken dat hij geen spuit wou. We dachten dat de dokter wel snel zou komen, maar de verpleegster vulde de spuit al. Wat bleek, de verpleegsters hier doen de ingrepen. John werd heel, héél onrustig dus de verpleegster besloot toch de dokter er bij te halen. Hij keek nog eens naar de wonde en zij dat we toch maandag maar moesten terugkomen. Omdat ik echt niet wou dat John nog 2 dagen met dit gezwel moest rond lopen besloten Kaat en ik het in een ander hospitaal te proberen. We reden naar Baptist, dit is het hospitaal waar dokter Pepper werkt. Na een uur te wachten mochten we daar eindelijk binnen. Het was een zeer korte consultatie. De dokter heeft eens van ver naar de wonde gekeken en gezegd dat we morgen maar terug moesten komen omdat het nog niet “rijp” was. We wisten dus weer wat te doen morgen. ’s Avonds hebben Bob en ik een risk spel in elkaar gestoken.
En hebben we dit met z’n allen gespeeld. Ook Katrien en Encora vervoegden ons. Weer een leuke avond.

Dag 46 22-03-2013

We hebben het idee gekregen om de gasten van Mandoleo een voetbalwedstrijd te laten spelen tegen de leerlingen van Mahembe (de school waar we sportkamp hebben gegeven). Dan zullen ze misschien toch iets gemotiveerder zijn tijdens Bob zijn trainingen. Nadien kwam Leonard (leerkracht op Mahembe ) ons helpen met het vertalen van de affiches voor ons paaskamp. Nu hij hier toch was namen we meteen een interview af voor RZL. We vroegen hem wat hij dacht over homo’s, albino’s, blanken,… Ook legde hij nog eens goed uit hoe het schoolsysteem in Tanzania werkt. Nadien gingen we alle affiches ophangen en gaven we de bijhorende uitleg. In Bangwé werden we weer met verstomming geblazen toen we zagen dat de Canadezen een flatscreen en een WII hadden gekocht. Wij vinden dat er wel andere noden zijn dan multimedia, maar veel konden we er niet aan doen. Omdat Canada heel de boel op zijn hoofd aan het zetten is, had het niet veel zin om met de mannen te gaan zwemmen. We beloofden dat we ’s avonds wel zouden terug komen voor de bungalow. Zoals beloofd zijn we dan ’s avonds met een beperkte delegatie, want de meeste waren op safari, naar Bangwé getrokken om te praten en dansen met de kinderen. Voor de allereerste keer kwamen er 2 jongens naar mij met de vraag of ze wat geld konden krijgen. Dit was waar we voor gevreesd hadden. Door al dat gooien met geld van de Canadezen, associëren de kinderen ons meteen met geld. We vertelden op een rustige manier dat wij geen geld kwamen brengen maar dat wij dingen kwamen doen met en voor de kinderen. De bungalow is om 10 uur gedaan dat is net op tijd want om kwart voor 11 spelen onze eigen Rode Duivels een wedstrijd tegen Masedonië. We dachten dat ze het wel op één van de vele sportkanalen wel zouden uitzenden, maar te vergeefs alle wedstrijden behalve die van de Belgen. We zijn dan maar naar huis gegaan en na enkele kaartspelletjes zijn we toch in ons bedje gekropen.

Dag 45 21-03-2013

Vandaag ben ik vroeg opgestaan want om 7 uur komt Anita ons halen op naar Marumba te vertrekken. Het is wel 6 uur rijden. Maar het zag er niet goed uit, de regen kwam met bakken uit de lucht. Anita probeerde de broeders in Marumba te bereiken want Marumba ligt op een berg en bij hevige regenval geraak je met een auto niet naar boven. Na een uurtje hadden we toch contact en spijtig genoeg was het daar ook fel beginnen regenen met als gevolg dat we vandaag niet zouden vertrekken. Ik was niet van plan om vandaag niets meer te doen. Ik herinnerde mij dat Ben een aantal dagen geleden gevraagd had of iemand hem donderdag, vandaag dus, kon helpen bij 1 van zijn onderzoeken op het meer. Ik heb hem meteen gebeld en er waren nog 2 plaatsjes vrij. Dus Jens en ik vertrokken samen om een dagje op het meer te werken. Na een half uurtje varen meerden we aan op een klein strandje. Allee strandje, meer een rotspartij. Ik zal even uitleggen welk onderzoek we vandaag hebben gedaan. Ben onderzoekt de waterkwaliteit van het meer en vandaag gaan we iets speciaals onderzoeken. We gaan kijken hoeveel de vissen hier pissen en kakken ( je moet niet lachen het is serieus). Eerst vangt George ( plaatselijke duiker) de vissen met zijn net, ik breng ze vervolgens al snorkelend naar Ben, die steekt ze in een zak en Jens houdt de tijd bij. Op het einde waren we net een geoliede machine. Nadat de tijd was verstreken moesten er nog stalen genomen worden en werden de vissen gewogen en gemeten en natuurlijk nadien terug vrijgelaten. Het was wel eens een belevenis om zo eens een onderzoek van dichtbij mee te maken. Na het avondeten hebben we allemaal nog voor school gewerkt.

Dag 44 20-03-2013


Deze ochtend zijn Bob en ik nog maar eens naar de markt getrokken om inkopen te doen. Ook willen we enkele goals laten maken of er zelf maken dus daar hebben we meteen ook eens voor rond gekeken. Zoals ik al eens gezegd heb in een vorige post, gaan we tijdens de paasvakantie een soort sportkamp geven, hier hebben we ook eens voor samen gezeten. We gaan iedere week zwemlessen geven en ook dat moest worden ingepland. In de namiddag ben ik zoals ik iedere dag doe, studie gaan geven in Bangwé. Vandaag stonden er weer vraagstukken op het programma. Het probleem start al bij de vraagstelling want die is altijd in het Engels en de kinderen kunnen nog niet eens deftig Engels. Het was dus al een uitdaging om met gebaren en tekeningen de vraag duidelijk te maken. Het begon dan nog maar pas. De
vraagstukken waren bovendien weer op een veel te hoog niveau voor deze kinderen. Ik heb dan zelf maar een paar vraagstukken uitgevonden die wel meer op hun niveau lagen. Daarna heeft Bob sport gegeven. Na het eten ben ik samen met Jens en Bob naar Katrien thuis gegaan om met Nkora te bespreken of hij ergens de goals kan laten maken en hebben we meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om onze plannen van het sportkamp voor te leggen aan Katrien. Bij de thuiskomst maakten we onze rugzakken klaar want we gaan morgen voor 2 dagen naar Marumba, een psychiatrisch ziekenhuis midden in de brousse.

Dag 43 19-03-2013

Vandaag zijn we vroeg opgestaan om wat schoolwerk in te halen. Ook mijn blog aanvullen was weer heel wat werk. Ik ben van nature een beetje een uitsteller ( en bij deze zin gaan ze in Verbindingslaan 7 serieus lachen ) dus ik stond weer serieus achter. Ook de stageagenda aanvullen is wat meer werk dan gedacht. Na de middag ben ik toch eens gaan kijken in Bangwé wat ze daar allemaal aan het uitsteken waren. Ik sprak enkele Canadezen aan en vroeg wat ze juist allemaal van plan waren. Ze gaan een nieuwe sanitaire blok bouwen, nieuwe matrassen kopen, de kamers schilderen, een stal bouwen en zo kan ik nog even verder gaan. Je vraagt je vast af van waar al dat geld komt. De Canadezen hebben geld ingezameld door met mentaal gehandicapten de Kilimanjaro te beklimmen. En hier hebben ze nog geen klein beetje geld mee ingezameld. Per persoon hebben ze 2000 euro ingezameld en ze zijn hier met liefst 18 personen. Dus ze hebben heel wat geld om uit te geven en dat zie je. Wij hebben er altijd voor gezorgd dat wij niet geassocieerd werden met geld. Hopelijk gaan de jongens na deze grote Sinterklaasshow niet enkel willen krijgen. Toen ik toe kwam sprongen ze toch weer rond mijn nek, ze kunnen dus toch nog het onderscheid maken tussen mensen die dingen voor hen kopen en mensen die persoonlijk bezig zijn met hen. Te lang kon ik niet blijven want ik had beloofd aan Franky dat ik hem nog wat lessen Engels zou geven. We hebben vandaag vooral gewerkt rond woordenschat. Het was weer op een prehistorische methode, maar het werkte. Hij tekende de woorden dat hij niet kende en ik schreef daar dan de juiste Engelse benaming naast. Ook weer een goede les voor mezelf. Na een tijdje kende hij bijna alle woorden en dus was mijn missie geslaagd. Tegen 4 uur ben ik dan samen met de rest terug naar Bangwé getrokken om spelletjes te spelen met de gasten. ’s Avonds is er niet echt iets spannends gebeurd om over te schrijven. Op naar ons volgende dagje Kigoma

donderdag 18 april 2013

Dag 42 18-03-2013

Vandaag hebben we het eerste evaluatie gesprek met onze mentor Katrien. Ik bereid enkele punten voor die ik wil bespreken en vul mijn stage agenda aan zodat ik deze kan voorleggen. Ook bespreken Bob en ik welke projecten we nog willen doen. Zo komen we tot het besluit dat we iets willen organiseren voor de mannen van Mandoleo tijdens hun paasvakantie, anders hangen zij toch maar gewoon overal rond. We komen op het idee om een soort Olympische Spelen te organiseren, die elke voormiddag zullen doorgaan zodat ze in de namiddag zelf iets kunnen doen. En zo kan ook de studie en de voetbal trainingen blijven doorgaan. Ik had een interessant gesprek met Katrien. Ik sprak over de projecten dat ik al gedaan heb en welke ik nog zou willen doen. Voor Pav ga ik mij vooral bezig houden met het wiskundeniveau van de kleinsten van Mandoleo op te krikken. Voor techniek blijven we iedere zaterdag een workshop geven want dit is nog steeds een groot succes. We bespreken ook ons plan voor in de paasvakantie een project uit te werken. Ze vindt dit een zeer goed idee dus we kunnen beginnen dit plan volledig uit te werken. In de namiddag trek ik naar Mandoleo om studie te geven. Daar aangekomen vind ik niemand van de studenten waar ik normaal les aan geef. Ik hoor van een andere student dat ze allemaal overgeplaatst zijn naar Bangwé. De Canadezen zijn namelijk massaal geld in Bangwé aan het pompen. En de broeders hebben gedacht als we zorgen dat alle jongens van Mandoleo ook in Bangwé zitten krijgen zij ook allerlei cadeaus. Dit is allemaal goed en wel, maar dit hadden ze toch eens kunnen communiceren. Ik besloot om zelf eens een kijkje te gaan nemen in Bangwé. En inderdaad alle studenten zaten in Bangwé. Ook hadden ze iedereen aan het werk gezet, zo ook de jongetjes van 6-12 jaar. Na een gesprek met de Canadese project leider besloot ik toch gewoon studie te geven. Ik nam ze allemaal mee naar het schooltje vlak tegen het tehuis. Omdat niemand zijn boeken mee had. Heb ik maar Engelse les gegeven. Thuis aangekomen deed ik meteen mijn verhaal. En omdat ook nog enkele andere studenten hun project in Mandoleo of Bangwé deden, konden er een paar niet mee lachen. Zo gingen Kaat en Maxime normaal alle kamers kuisen en schilderen. En aangezien de Canadezen alles gaan renoveren en aankopen valt heel hun project in het water. Bob en ik besluiten dat we gewoon onze projecten gaan voortzetten maar dan in Bangwé. De sfeer was vrij bedrukt dus ik ben samen met Bëtul en Amber naar Vitus getrokken. Daar praatte ik met Vitus over zijn toekomst plannen. Want hij heeft van de Antwerpenaren die hier voor een maand zijn een studiebeurs gekregen.

Dag 41 17-03-2013

Vandaag is het zondag en hebben we een groepsuitstap gepland. We gaan met heel de bende naar Jacobson beatch. We zouden samen de dala dala nemen maar alle dala’s zaten tot de nok gevuld. Plots zagen we een pick-up die wel geschikt was voor de job. Na wat aandringen en natuurlijk wat geld zag de chauffeur het toch zitten om ons weg te voeren. Ikzelf ging met een aantal naar Katong, een klein vissersdorpje. Daar kochten we groenten, vlees en natuurlijk veel vis om op de barbecue te leggen. Na een kleine staptocht kwamen we aan in Jacobson. We werden meteen gegrepen door de schoonheid van dit domein. Dit is een soort woud dat eindigt in parelwitte stranden met palmbomen. Eigenlijk echt “zoals in de boekskes”. Onderweg kwamen we, om het dan nog eens volledig af te maken, enkele aapjes tegen. We hebben zoals echte toeristen gesnorkeld, liggen zonnen, gezwommen, gebarbecued en onnozel gedaan,… Tegen een uur of 5 waren de meeste net een kreeft dus het was tijd om naar huis te trekken. Ben (Amerikaanse onderzoeker) en mezelf hadden de avond er voor afgesproken dat we naar huis gingen lopen. En beloofd is beloofd. Gelukkig liep Ben op een niet te snel tempo en verloor ik maar 10 liter water in plaats van 20 liter. Aangekomen in Aqua Lodge wilden we rustig rechtstreeks het water induiken maar dat was buiten 20 Canadezen, heel Bangwé en Mandoleo gerekend. Er waren namelijk 20 Canadezen aangekomen die hier nog heel wat ophef zullen veroorzaken. Zij hadden iedereen van Bangwé en Mandoleo uitgenodigd om te komen barbecueën om hun aankomst te vieren. Na iedereen te begroeten sprong ik toch in het water. Ik gaf precies het startsein, al snel zat er 15 jongens van Mandoleo in het water. Na wat gespeeld te hebben met de jongens moest ik mij vlug klaar maken want we gingen met de groep gaan eten. Het was zeker geen fast food, want pas na een dikke 2 uur kregen de eersten hun eten en het duurde dan nog eens 3 kwartier tot iedereen zijn eten had gekregen. Gelukkig hadden we veel te vertellen over onze afgelopen werkweek en werd het alles behalve een saaie avond.

Dag 40 16-03-2013


Het is zaterdag dus vandaag staat onze workshop techniek weer op het programma. Vandaag is het goed weer dus we hopen dat dit zo blijft zodat onze workshop vlotten bouwen kan doorgaan. Bob en ik maken een afgebakend parcour in het water want veel van de jongeren kunnen niet zwemmen. We hebben ook gevraagd aan enkele andere studenten om ons bij te staan zodat alles veilig kan verlopen. Om 2 uur gingen we de jongeren halen in Mandoleo en we hadden een hele grote opkomst. Er waren meer dan 30 deelnemers, gelukkig waren ook wij met 8 begeleiders. Er waren ook wat vrouwelijke studenten bij, dus het testosterongehalte van onze jongens ging een beetje de hoogte in. Om hun wat te bewijzen gingen ze mij tonen hoe je in een palmboom kruipt. In enkele seconden zaten ze vanboven in de palmboom (filmpjes worden getoond op onze dia-avond). Aangezien ze enkel bonen en rijst krijgen vonden ze het geweldig om de kokosnoten achteraf ook op te eten. Ik probeerde tevergeefs ook enkele keren maar ik zou nog wat oefening nodig hebben. Bob en ik hadden al een voorbeeld gemaakt van een vlot dus met wat hulp hadden de jongens al snel een vlot in elkaar gestoken. Het was tijd voor de race. Al snel bleek dat enkele vlotten niet stevig genoeg aan elkaar hingen. Na wat reparaties en wat hulp van ons konden toch alle vlotten veilig het water op. Dit was de start van onze race. Alle vlotten lagen aan de startlijn, het startsein werd gegeven iedereen begon zo snel mogelijk te peddelen. Ze amuseerden zich weer rot, dus het was weer een geslaagd project. Meteen werd ook duidelijk dat zwemlessen zeker geen overbodige luxe zouden zijn. We besloten dat we een schema zouden opstellen voor volgende week. Om half 5 trokken alle jongeren naar het voetbalveld want er stond een derby op het programma. Bangwé tegen Mandoleo. Na een match voetbal en stevige maaltijd trokken we met de meeste naar de bungalownight van Mandoleo. Broeder Stan was aangekomen, dit is een Belgische broeder die hier de meeste projecten heeft opgestart. Je ziet meteen dat iedereen erg opkijkt naar deze broeder. Het werd dus meer een officieel feestje dan een dans feestje.
We hadden van het Newmen Institute een beamer mogen gebruiken dus vanavond stond er een film op groot scherm op het programma. Unaniem werd er beslist op naar ‘Django Unchained’ te kijken. Ik had deze film al gezien en eerlijk vond ik hem nogal langdradig en had ik niet veel zin om hem terug te zien. Na een kwartier gaf ik er dan ook de brui aan. Ik moest nog een lege bak frisdrank terug brengen naar Vitus en vond dit natuurlijk de beste uitvlucht om niet te moeten verder kijken. Bij Vitus zaten enkele studenten van Antwerpen die hier voor een maand verblijven. Om 12 uur kroop ik toch in bed want het was toch weer een lang en vermoeiend dagje geweest.


Dag 39 15-03-2013


Vandaag is het vrijdag en vanavond hebben we onze 1e teambuilding activiteit. We gaan een bierpong-tornooi doen met heel de bende. Daarvoor gaan we samen met onze kok Revo een echt Belgisch diner maken: vol-au-vent met frietjes, omdat dit de vorige keer zo een succes was. Maarten zou voor de vol-au-vent zorgen en ik zou de frieten voor mijn rekening nemen. Omdat we hier ondertussen al met 14 zijn en we ook Anita en Katrien met haar familie hadden uitgenodigd, zou dit een serieuze karwei worden. Dus ik moest in het totaal voor 19 man aardappelen schellen. Maar ik ging het onaangename aan het aangename koppelen. Ik zette mij met een cola en een muziekje op het strand en begon aan mijn 2,5 uur durende schelmarathon. Ik was net op tijd klaar, want om half 3 werd ik terug verwacht in Bangwé om te gaan zwemmen met de jongens. Omdat iedereen bezig was, ging ik maar alleen. Want als niemand van ons gaat gebeurd er gewoon niets. Gelukkig gingen er nog 2 Afrikaanse studenten die ook in Bangwé wonen mee zwemmen. Het gedacht erachter is dat de studenten de gehandicapten kunnen helpen in hun dagelijkse taken. In werkelijkheid trekken de studenten zich bitterweinig aan van de gehandicapten. Ik heb zelf verschillende malen gezien dat de studenten op de kinderen slagen. Ik heb dan iedere keer gezegd dat ik dat niet wil zien en dat er andere manieren zijn. Maar het zit hier zo in hun cultuur ingebakken dat het nog een grote taak zal zijn dit te verhinderen. Toch zal ik hier op blijven hameren, want dit strookt helemaal niet tegen mijn gedachtegang. Ik zie dat dit probleem groter is dan dat ze zelf beseffen. Het begint allemaal in de lagere school, straffen doen ze hier met de stok. De kinderen groeien dus op met het gedacht als ik iets fout doe krijg ik stokslagen. Ze nemen dit dus mee. Zo gaf ik enkele dagen geleden les in Mandoleo. Er waren ook enkele kinderen van buitenaf. Toen 1 van de iets jongeren kinderen ( 10 jaar) wat te veel aan het praten was nam plots een iets ouder kind ( 12 jaar ) een stok en sloeg zonder iets te zeggen dit kind. Niemand van de kinderen keek hier van op. Zelf het geslagen kind vond dit de normaalste zaak. Dit was één van de eerste keer dat ik echt een cultuurschok kreeg. Toen ik naar hier vertrok had ik mij goed voorbereid op de cultuurverschillen. Ik heb ook een karakter dat ik snel iets van mij kan afzetten, maar toen dit ene kind het andere sloeg was ik echt geshockt. Dit bewijst nog maar eens dat dit gewoon sociaal aanvaard is. En zo heb ik nog 10-tallen voorbeelden gezien. Ik heb soms ook wel te doen met de studenten. 3 uur zwemmen met de gehandicapten is zeer vermoeiend, ik ben steeds stik kapot. En de studenten leven dag in dag uit bij deze jongeren. Ik voel ook steeds meer en meer dat ik niet ben opgeleid om met deze gehandicapte jongeren te werken. Ze hebben hier dringend nood aan degelijke sociale helpers. Wij als leerkrachten hebben het zeer moeilijk om gepaste activiteiten te vinden op maat van deze jongeren. Met de jongeren met het syndroom van down kunnen we nog vrij goed communiceren. Maar er zitten
ook jongeren bij die precies weg zijn van de wereld. Hier hebben wij het zeer moeilijk mee, ze hebben ons nooit geleerd hoe we met deze jongeren moeten omgaan. Ook de Afrikaanse begeleiders hebben nooit iets van opleiding gehad en dus ook zei weten totaal niet hoe ze met deze jongeren moeten omgaan. Ze grijpen dan ook meteen terug naar de enige manier dat ze kennen “slagen”. Het probleem is dus dat ik ze ook niet de juiste manieren kan aanleren omdat ik hier zelf niet ben voor opgeleid. Na het zwemmen liep ik naar huis om dit even allemaal van mij af te zetten. Thuis was alles al in gereedheid gebracht voor ons feestmaal. Het werd een zeer gezellig diner met zeer lekkere frietjes ;). Nadien hebben we ons met z’n allen verkleed per team en hebben we een te vet bierpong-tornooi gespeeld.

Dag 38 14-03-2013

Vandaag hebben Bob en ik een alternatief gezocht voor onze workshop van zaterdag. Als het goed weer is gaan we met de mannen vlotten maken. Zo gaan we ze dan ook leren sjorren en we gaan meteen van de situatie gebruik maken om te kijken hoe het gesteld is met de zwemcapaciteiten van de jongeren. We hebben het plan om een paar keer per week zwemlessen te geven want de jongeren zwemmen zeer veel in het meer maar kunnen bijna niet zwemmen. En we hebben al verhalen gehoord dat vorig jaar nog 2 jongens van Mandoleo zijn verdronken. Vorige zaterdag is deze workshop niet kunnen doorgaan door de regen. Na wat brainstormen hadden we ons plan b. Als het zou regenen zaterdag zouden we een workshop koken geven. Ze eten hier heel eenzijdig, vooral omdat rijst en bonen gewoon niet veel kost. Maar ook een deel omdat ze gewoon nooit andere recepten hebben leren kennen. Ook is voeding-koken een deel van techniek en past dus perfect in onze workshops. We stelden een menu op dat we zouden kunnen maken met de ingrediënten dat we hier terug vinden. Tegen 3 uur trok ik weer naar Mandoleo om studie te geven. Vandaag gaf ik de tafels van vermenigvuldigen. Ik merkte meteen dat Kristoffer en Jhonn hier nog steeds grote problemen mee hadden en normaal zouden ze al veel verder moeten staan als je hun huistaken bekeek. Van John was bekend dat hij problemen had met wiskunde, Kristoffer daarentegen zou normaal bij de betere moeten horen. Katrien had mij gezegd dat ik vooral extra begeleiding moest geven aan Oswaldy , nu was hij juist diegene dat zeer goed is in wiskunde. Ik ga tegen volgende week een basis wiskunde test opstellen zodat ik meteen kan zien wat het niveau is en waar juist de grote problemen liggen. Zo kan ik nog beter differentiëren. Dit zal een werkje voor morgen zijn want vandaag kruip ik eens vroeg in mijn bedje.

dinsdag 26 maart 2013

Dag 37 / 13-03-2013


Deze ochtend ben ik naar Mandoleo getrokken om een jongen te helpen met zijn Engelse lessen en hij heet toevallig ook Frank. Heel raar is dat ondanks we een totaal andere taal spreken en uit een andere cultuur komen, we elkaar toch verstaan doormiddel van handgebaren en lichaamsuitdrukkingen. Ik begin nu ook pas het gevoel te krijgen dat ik het vertrouwen aan het winnen ben van de jongeren. Dit is natuurlijk begrijpelijk als je weet wat sommige jongeren op hun toch nog maar korte leven hebben meegemaakt. Zo zijn er zelfs jongeren met schotwonden. Maar de echte wonden zitten van binnen. Ik hoop dat ik de komende weken deze vertrouwensband nog wat kan versterken. Na het eten ben ik terug naar Aqua Lodge getrokken, aangekomen zag ik Ben ( de Amerikaan) en Bob op het strand zitten. We hebben samen over van alles gepraat, van duiken tot wat we gaan doen volgend jaar. Zo vroegen we ook aan Ben uit hoe het onderwijs in Amerika is geregeld. Toen hij de prijs zei om naar de universiteit te gaan, vielen we bijna achterover. Daar kan je bijna een huis van zetten.
We hadden beloofd aan Encorra (de man van onze stagepromotor Katrien) dat we hem eens zouden meenemen. We besloten om hem vanavond uit te nodigen en er een echte mannenavond van te maken. Het werd een echte mannenavond: we keken voetbal en speelden pool. Allee, ik weet niet of ik dit eigenlijk pool mag noemen. De ballen waren meer geschilderde stenen. Maar het drukte de pret niet. Weer een dagje Afrika dat er op zit.

Dag 36 / 12-03-2013





De wekker ging af om 6 uur. Want om 7 uur zouden ze ons komen oppikken. Omdat we veel gerief bij hadden, hadden ze een taxi voor ons geregeld. Het regende echt pijpenstelen, het leek hier even op België. We kropen met 6 in een autootje dat niet groter was dan een Clio’ken. Na een klein uurtje rijden kwamen we aan in Mwanga. Het schooltje ligt in het midden van de brousse tussen 2 dorpjes. In de huisjes in deze dorpjes steek je bij ons nog


geen varken of Gaia zou komen klagen. De vorige keer waren wij de eerste blanken die hier ooit waren geweest dus nu hadden we weer veel bekijks. Het ontvangst was ook weer zeer hartelijk. Ze namen ons mee naar een klaslokaal en zeiden dat we mochten starten. We keken naar elkaar van: willen die nu dat we theorie geven? Ik stelde subtiel voor dat we eigenlijk echt sport buiten wilden geven en geen sporttheorie. Dit waren ze hier niet gewoon, aan sport wordt enkel buitenschools gedaan. Het was gelukkig gestopt met regenen. We namen de eerste klas mee naar buiten en we speelden verschillende spelletjes zoals dikke Bertha, tikkertje slinger, king of the hill, overtrekkertje en nog veel meer. Ze amuseerde zich rot en wij natuurlijk ook. Het was ook de eerste keer dat de meisjes en jongens samen mochten spelen, vertelden ze ons. Na een 3 kwartier wisselden we telkens van klas want in een klas zit telkens een 100-tal leerlingen. Gelukkig hadden we vandaag ook de hulp van Kaat. Ondertussen was de temperatuur weer gestegen boven de 30 graden. Ook gaven we enkele simulaties van sporten zoals Chinese voetbal, rugby, korfbal en voetbal. ’s Middags was er een voetbalwedstrijd gepland tussen de leerlingen en leerkrachten en natuurlijk verwachtten ze dat ook wij meededen met de leerkrachten. De leerlingen vroegen of we hen niet wat tactiek konden bijleren zodat ze zeker van ons zouden winnen. Buiten dat ik tot men 15de of zoiets gesjot heb, weet ik bitterweinig van voetbal. Bob daarentegen heeft zelfs nog in 2e klas gevoetbald dus als er 1 iemand is die het perfect kan uitleggen is hij het wel. Heel vreemd was dat ze gewoon een klaslokaal ontruimden en uit alle klassen de voetballers gingen halen. De wedstrijd van vanmiddag was precies de finale van een wereldbeker, heel de school keek er naar uit. Tijdens de les van Bob zat ik geboeid mee te luisteren want ook voor mij was dit volledig nieuw. Kaat vond het iets minder interessant en zij maakte van het moment dan weer gebruik om wat bij te slapen. Rond 2 uur mochten alle leerlingen naar huis om zich klaar te maken voor de wedstrijd. Rond 3 uur trokken we naar het voetbalveld, allee het is meer een patattenveld maar voor Afrikaanse standaard was het nog niet zo slecht. We startten zoals normaal voor Afrika een 3 kwartier later dan was gepland. Ondertussen was het al rond gegaan dat er 2 muzungi’s (blanken) meededen. Al snel stond het hele dorp rond het veld (+/- 200 man). We gingen met 0-6 “den boot in”. De leerkrachten konden niet zo goed voetballen, allee ik was zelf bij de betere dus dat wil al iets zeggen. De leerlingen daarentegen waren de beste voetballers dat we al gezien hadden in Tanzania en ondertussen hebben we al heel wat ploegen gezien. Ook de sfeer naast het veld was geweldig. De jongeren vonden het natuurlijk geweldig dat ze hun leerkrachten konden inmaken. Je moet weten dat leerkrachten de kinderen hier slaan als ze iets fout doen. Dus op deze manier zagen de leerlingen hun leerkrachten zelden of nooit. Na de wedstrijd feliciteerden Bob en ik de leerlingen en zeiden we dat we nog geen enkele ploeg hadden gezien die zo goed samen speelde. Ondertussen stond heel dat dorp rond ons. Dan moesten we zoals echte Celebrities met iedereen op de foto.
Ondertussen was het al half 7 en moesten we nog een uur op de dala dala zitten en die kwam maar niet. Om 7 uur was hij er eindelijk. Omdat we veel te laat waren om te eten besloten we na zo’n vermoeilende dag ons eigen eens te verwennen. We namen een Hollandse douche (deo douche) en gingen met ons 3’tjes naar het Lake Tanganica Hotel. We aten er een pizza en dat smaakte ongelofelijk. De rijst komt mijn oren hier al wat uit. Ook zijn we na een maand voor de eerste keer nog eens naar een wc kunnen gaan met een wc-bril. We zijn hier content met kleine dingen.

maandag 25 maart 2013

Dag 35 / 11-03-2013

Vandaag ben ik vroeg opgestaan om samen met de verpleegsters de kleren te gaan wassen van de jongens van Bangwé. Bangwé is een tehuis voor gehandicapte kinderen en ze dragen kleren (allee kleren, voor zover je dat nog kleren kan noemen) die mega vuil en versleten zijn. Ook wordt er door de begeleiders niet echt omgekeken naar de hygiëne van de kinderen. Dus we zijn op het idee gekomen om 2x per week de kleren van de kinderen eens te wassen. En het was nodig, de emmers zagen na enkele kleren al meteen volledig zwart. Na het eten vertrokken we naar Mandoleo (tehuis voor straatkinderen) om studie te geven. Ik heb hier de 4 jongste mannekes onder mijn hoede genomen. Ze staan qua schrijven en wiskunde ver achter op het niveau waar ze op zouden moeten zitten. Dus ik probeer hier iedere dag 2 uurtjes aan te werken. Als beloning volgt dan voetbal, art of techniek. Vandaag werkte ik met de gasten vooral rond het schrijven van letters en hoofdletters. Er is nog veel werk maar ik zie toch al vorderingen. Het voetballen heb ik moeten overslaan door plots opkomende krampjes. ’s Avonds ben ik eens vroeg in het bedje gekropen want de volgende dag werd een heel drukke dag. Bob en ik gingen namelijk een sportdag geven op de school die we een paar weken geleden zijn gaan bezoeken.

Dag 34 / 10-03-2013


Deze ochtend kropen we er vroeg uit om naar de ochtendmis te gaan. Dit is geleden van toen ik nog bij de oma en de opa bleef slapen. En deze keer mocht ik geen stripverhaal meenemen. Verschillen met een Belgische mis:

1. De vrouwen en mannen zitten elk aan een andere kant
2. Om de 5 min moet je op je knieën gaan zitten en soms tot 15 min.
3. Ze kunnen een pak beter zingen dan in België
4. De mis duurt maar eventjes 2,5 uur.
5. De priester preekt voor 3 kwartier aan een stuk.
6. Tot 3x toe kan je geld doneren telkens voor een ander doel.
7. En het grootste verschil de kerk zit stamp, stamp vol. En niet enkel met oude mensen.


Maar voor de rest zijn de missen vrij hetzelfde. Ik herkende echt veel stukken. Allee, we waren weer vrij van zonden. We zijn dan met alle kerkgangers nog iets gaan eten in de stad. Thuis aangekomen, besloten we ons wat voor te bereiden op de volleybalwedstrijd van later
die dag. De vorige keer zijn we zwaar “den boot” ingegaan. Maar we hadden nu versterking gekregen. Ik besloot om naar het volleybalterrein te lopen zo had ik vandaag ook mijn kilometers weer al gedaan. De wedstrijd België – Tanzania werd weer gespeeld alsof dat ons en hun leven er van af hing. De eerste set wonnen wij, maar de tweede ging naar hen. Dus alles werd beslist met de derde set. Deze startte niet goed want al snel stonden we serieus wat punten achter. Gelukkig konden we op het einde volledig terug komen en wonnen we uiteindelijk nipt met 2 punten verschil. Omdat we toch naar huis moesten zijn Jens en ik ook weer naar huis gelopen. Na een verkoelende duik maakten we ons klaar om naar Katrien te gaan want we waren weer uitgenodigd om te komen eten. Vis op de barbecue; het was weer heerlijk. De avond sloten we af met een gezellige babbel.

Dag 33 / 09-03-2013


Vandaag is onze promotor Katrien jarig. We hadden via de man van Katrien de sleutel gekregen zodat we haar huis konden versieren. We trokken met heel de bende buiten Jeroen want die voelde zich wat misselijk (hoe zou dat toch komen?) naar Katrien haar huis. Ze was zeer hard geschrokken toen plots 14 man uit de gang sprong. We aten een stukje taart en we toostten op haar gezondheid. Amber heeft ook nog gauw de tuin van Katrien opnieuw bemest, tot 3 keer toe. Bob en ik hadden nog wat gerief nodig van de markt dus we hielden een taxi tegen. Maar ook Didi, Kaat, Stien en Maxime moesten naar de markt. Dus ook zij sprongen in de taxi. Ik zat vooraan op Bob zijn schoot en tussen ons en de achterbank Didi. De rest zat op de achterbank. Toen we de eerste bocht indraaiden, zagen we in de verte een politiecontrole. De Tanzaniaan probeerde zich er nog uit te praten door te zeggen dat iemand van ons ziek was. Dus komt één van de agenten vragen wie ziek is we wijzen allemaal naar een andere persoon. Daar vielen we even door de mand. Helemaal vreemd was dat we na een boete betaald te hebben gewoon mochten doorrijden. Stel u even voor dat je wordt tegengehouden als je te veel gedronken hebt, gewoon een boete betaalt en mag doorrijden. Trouwens een alcoholtester kennen ze hier niet, dus daar kan je al niet voor gepakt worden. Na het laatste materiaal voor onze workshop gekocht te hebben, begon het op zijn Belgisch te regenen. Dat hadden we even niet voorzien. En aangezien we vlotten met de gasten wilden bouwen, moest het wel een beetje goed weer zijn. Als het hier maar een beetje regent, zie je hier niemand meer op straat. Ik denk dat ze denken dat ze gaan smelten als het regent. We hebben dan maar verschillende spelletjes gespeeld. Ook hebben we de “Wie is het” afgewerkt en dat vonden ze geweldig. Ze hebben eerst een uur aan het lachen geweest met elkaars foto’s. Volgende week gaan we wel zorgen dat we een plan B hebben. ’s Avonds gingen we normaal naar de Bungalow maar daar kwam iets tussen. We zaten rustig in de zetel toen Maarten in volle
paniek binnen kwam gelopen. Onze bewaker had een bevriende Afrikaan met een steen neergeslagen. Allee, mijn vriend is het niet, hij nodigt zichzelf steeds uit en daar kan ik echt niet tegen. Gelukkig voor hem zitten hier 5 verpleegsters dus er was geen betere plaats om een steen tegen u hoofd te krijgen. Ze zijn voor de zekerheid toch met hem naar het ziekenhuis gegaan. Bob en ik zijn daarna nog even naar Vitus getrokken en hebben hem daar het verhaal verteld. Het was duidelijk geen eenmalig geval, de Afrikanen nemen bijna altijd het heft in eigen handen. Zo bleek ook uit zijn verhaal. Een dag geleden heeft een man een piki piki chauffeur proberen overvallen met een nep pistool. Toen de piki piki bestuurder de overvaller kon overmeesteren, heeft hij meteen om hulp geroepen. Verschillende omstanders zijn hem te hulp geschoten en samen hebben ze de dief met stenen en stokken dood geslagen. En dit is op amper 1 km van onze deur gebeurd. Hij vertelde ons dat de politie toch niets kan bewijzen. We kropen eens vroeg in ons bed want we hadden aan Vitus beloofd om morgenvroeg met hem mee naar de kerk te gaan.

Dag 32 / 08-03-2013


In de ochtend begonnen Bob en ik met het maken van ons vlot. We gaan namelijk morgen met de mannen van Mandoleo vlotten maken en daar dan allerlei spelletjes mee spelen. We testten ons vlot en het dreef zelfs met 2 spierbundels als onszelf er op, dus dan moest het zeker 2 gasten van Mandoleo kunnen dragen. ’s Middags trokken we naar de markt om eten in te slaan voor het weekend. Ook keken we eens naar sandalen voor de mannen van Bangwé want die lopen op sandalen die ze zelf tijdens de 2e wereldoorlog zouden wegsmijten. ’s Middags moesten we ons weer haasten want we gingen natuurlijk weer zwemmen met de jongens van Bangwé. Deze keer gingen Maxime en Kaat ook mee. Bob en ik amuseerden ons
met de jongens in het water en Kaat en Maxime namen het was gedeelte voor hun rekening. We konden ons zeker vinden in deze verdeling. Toen we wilden vertrekken merkten we plots dat er iemand ontbrak. “De nieuwe” ontbrak, een man van 30 jaar met het syndroom van down. Aangezien bijna niemand hier kan zwemmen werden we zeer ongerust. Gelukkig vonden we hem al snel, hij zat een eindje verderop. ‘s Middags had ik een pot vanille-ijs gekocht en aangezien het Wereld Vrouwendag was, hebben we als dessert heel deze pot soldaat gemaakt. Na het eten ben ik aan mijn blog begonnen want ik stond serieus wat achter. Het was vrijdagavond dus het was Vitus tijd. De nieuwe maakten kennis met Konyagi ( de plaatselijke sterke drank) en de ene kon er al wat beter mee om dan de andere. Onze eerste Rita roepers waren een feit (Chiro insider) (voor de mama wapie wap).

Dag 31 / 07-03-2013


Tijdens het ontbijt kregen we een telefoon van Kaat “zebra’s gespot”. We trokken vliegensvlug onze schoenen aan en liepen naar de plaats waar ze voor het laatst gezien waren. Het is niet zo vanzelfsprekend dat je hier zebra’s ziet want ze zitten normaal in de veel hoger gelegen gebieden. Heel af en toe dalen ze ook eens af dus dit was onze kans. Een paar dagen geleden hadden we een “to do”-lijst opgesteld en daar was 1 van de puntjes “touch a zebra”. Dit was mijn kans om mijn eerste “to do” te vervullen. Na een paar mislukte pogingen, (zie foto) want het blijven nog steeds wilde dieren, lukte het mij uiteindelijk wel om een zebra aan te raken al was het wel in een flits. Bij thuis komst hadden we de smaak te pakken. Vandaag zou een “to do”-dagje worden. We begonnen met haal een kokosnoot uit een palmboom. Dit bleek moeilijker dan verwacht. Na verschillende pogingen sloeg enkel Bob er in een kokosnoot te bemachtigen. Zijn armen en voeten lagen open dus veel zin om het daarna nog eens te proberen, had ik niet. Misschien een volgende keer. Op naar de volgende opdracht. Loop met een mand met was op je hoofd naar Vitus en terug. Tweede kruisje was binnen. De volgende opdracht zou net iets vermoeiender worden. Zwem naar Hill-top en terug. Dit is zo’n 2 km zwemmen. Jens en ik namen voor de veiligheid (als we krampen zouden krijgen of zo) een opgeblazen band mee. Vol goede moed vertrokken we. Gelukkig had ik iedere dag al tot een boei gezwommen en was het een leuk tripje. Aangekomen op Hill-top hebben we even genoten van de zon op ons privé strandje. Ook de terug reis verliep nog vrij goed. Ik denk wel dat ik de morgen ga voelen maar het was weer een kruisje bij. ’s Avonds bij het eten voltooiden we de laatste opdracht voor vandaag. Drink 10 druppels van de Afrikaanse pili pili. Ik kan u verzekeren daar ben ik even niet goed van geweest (foto). Zoals de meesten wel weten, kan ik er al niet tegen als er een beetje tabasco in de spaghetti zit. De avond sloten we rustig af want het was een zwaar dagje geweest.

vrijdag 15 maart 2013

Dag 30 / 06-03-2013

Vandaag draag ik de gevolgen van mijn late film van gisteren. Met kleine oogjes kwam ik uit bed. Ik deed samen met Bob een wedstrijd om ter meest op de pot zitten. Om het plat te zeggen: “We hadden bijna met ons 2 de glazuur van de pot gescheten.” Duidelijk iets slechts gegeten. Omdat we ons beiden niet 100% voelden, lazen we een boekje en keken we een filmpje. In de namiddag trokken Bob en ik naar Mandoleo voor de studie en de voetbaltraining. Net toen we vertrokken zagen we dat er een Dala dala kwam aangereden. We besloten deze te nemen omdat het toch maar 30 cent de man was. Dit was een grote vergissing, de dala zat stamp vol. Ik zat bijna op een oud vrouwtje ik had zelf niet genoeg plaats om mijn voeten te zetten. En ik kan u verzekeren, als je je niet zo goed voelt moet je echt niet in een busje met bijna 40 mensen kruipen met een buiten temperatuur van 35 graden. En de geur van Afrikanen maakte het er niet beter op. Voor dat ik vertrok, vertelden veel mensen mij dat Afrikanen een heel sterke lijfgeur hebben, ik geloofde dit niet. Nu ik hier een maand ben kan ik je verzekeren: ze hebben die. Aangekomen, bleken er bijna geen kinderen te zijn. Als we vroegen waar ze dan wel waren, wist eigenlijk niemand ze zijn. Als je weet dat er kinderen van onder de 10 jaar bij zijn. In België staat heel het land dan op zijn kop. Maar toen we gingen voetballen, waren ze er plots toch allemaal. De avond sloten we af met enkele kaart spelletjes. Ook maakte Kaat ons elk een halve euro lichter met het pokeren, maar we pakken ze wel terug.

Dag 29 / 05-03-2013


We zijn hier nu exact een maand en ik heb nog geen seconde spijt gehad dat ik er voor gekozen heb om op ontwikkelingsstage te gaan. De melk, het wc – papier, het water en de choco zijn bijna op dus eerste werk van vandaag: naar de markt. Daarna zijn we met de 4 nieuwtjes gaan eten. In de namiddag ging ik terug naar Mandoleo om terug studie te gaan geven. Ik kreeg nu wat hulp van Jeroen (ICT’er), maar het was nog steeds een lastige taak omdat bijna alle jongens op een andere school of ander niveau zitten. Ik moet dus sterk differentiëren. Vandaag stond er als beloning geen voetbal op het programma maar art. We hadden verschillende leuke opdrachten bij en ik kreeg ook de sleutel van de gezelschapsspelenkast. Ze speelden en tekenden er op los. Nadien liepen Bob,Jens en ik naar huis wat we altijd gaan proberen te doen. Ik heb ‘s avonds nog wat in men tot nu 3e boek gelezen. Jaja, je leest het goed Frank leest boeken. Om 12 uur kreeg ik het zotte idee om nog een filmpje te zien omdat ik niet kon slapen. “Nen platten actie film”, maar ik kon het wel smaken.

Dag 28 / 04-03-2013

Na eens goed uit te slapen, wat echt eens nodig was, werkte ik de posters om op te hangen in Mandoleo verder af. Bob en Jens waren ondertussen de ICT’ers gaan rondleiden. ‘s Middags ben ik samen met Maarten, Katrien en Anita gaan eten bij de UN. Waar we weer heel wat interessante gesprekken hebben gehad over het leven in Afrika. Om half 3 stond er op de nieuwe planning dat wij voor Mandoleo gemaakt hadden, dat de gasten moeten studeren. We gingen dus eens controleren of ze zich wel aan de planning hielden. Aangekomen, bleken ze daadwerkelijk te studeren. Er was zelfs een oudere student een jongere aan het helpen. Maar hij had zijn handen vol dus ik besloot hem een handje te helpen. Er was meer werk aan de winkel dan ik op het eerste zicht dacht. De 1e jongen dat ik hielp, had als schooltaak enkele cijferoefeningen gekregen. Maar hij kon ze niet oplossen omdat hij zelfs de tafel van 2 nog niet kon. Ik heb zo’n 2 uur iedereen proberen helpen maar dit was natuurlijk veel te weinig. Ik besloot dat ik iedere dag zou komen om studie te geven. In de 2 maanden dat ik hier nog ben ga ik proberen het wiskunde niveau toch een beetje omhoog te krijgen. Na dat ze 2 uur hadden gezwoegd, was het tijd voor de voetbaltraining. Bob nam de grote voor zijn rekening dus deden Jens en ik verschillende oefeningen met de kleintjes. Tijdens het eten kwamen we op het lumineuze idee om een “To Do-list” te maken. Het is de bedoeling zo veel mogelijk opdrachten uit te voeren. Dit kan nog leuk worden. ’s Avonds zijn we nog eentje gaan drinken bij Vitus en met de late opblijvers hebben we nog een filmpje gecheckt.

Dag 27 / 03-03-2013

Vandaag is het zondag, we werken deze ochtend aan de planning voor Mandoleo. Hier was heel wat werk aan. Na een uurtje hadden we een planning. Natuurlijk toen we ons programma wilden laten zien ter goedkeuring, konden we die mens natuurlijk nergens vinden. Afspraken en Afrikanen, het blijft iets wat niet samen gaat. De planning werd goedgekeurd dus we konden aan het werk. We passeerden nog even in het copycenter om onze “Wie is het?” af te werken. We hebben een foto genomen van de jongens van Mandaleo en gaan hier een “Wie is het?" van maken. Thuis aangekomen, verwelkomde we weer 4 nieuwe gezichten. Allee nieuwe, we hadden ze al enkele keren gezien op infomomenten. Veel tijd om kennis te maken hadden we niet want we moesten gaan volleyballen. Soms lijkt het hier meer op een sportkamp, de Afrikanen zijn hier zot van sport. We verloren spijtig genoeg wel. Maar we hadden ons weer geamuseerd en de portie sport hadden we ook weer gehad. Bob en ik hadden nog een klein beetje energie over dus zijn dan maar naar huis gelopen. Nadien ben ik om af te koelen nog eens naar een boei, die een eindje in het water ligt, gezwommen. Het is zondag en vanaf nu worden we iedere zondag verwacht bij Katrien om te komen dineren. Nu zijn we met net wat meer dan de vorige keer. Het huisje zat gezellig vol. Het eten was ook weer geweldig: spaghetti op Belgische wijze. Jammie Jammie!!! We praatten nog wat na en trokken toen naar huis.

Dag 26 / 02-03-2013


Als ik ‘s ochtends opsta merk ik dat het licht nog steeds niet werkt, dit wil zeggen weer een dagje zonder elektriciteit. We hadden nog wat spullen nodig voor onze workshop van deze middag. Deze keer gaan we blaaspijpen maken. Ik heb 2 uur naar waterverf gezocht op de markt, maar niet gevonden. We hadden deze namelijk nodig om eventueel te paintballen. We hadden zelf al een prototype gemaakt dus we wisten perfect waar we de rest van de materialen moesten halen. Om 3 uur gingen we van start. We hingen een roos op en schoten er op met onze zelfgemaakte blaaspijp. Toen ze dit zagen, konden ze niet wachten om hun eigen blaaspijp te maken. We legden hun allerlei technieken uit. De organisatie verliep, dankzij Jens die elke week komt helpen, zeer goed. Bob leerde de leerlingen een goede zaagtechniek en een de houding die ze moesten aanhouden om de buis mooi af te zagen, Jens leerde ze hoe ze een kijker op hun blaaspijp konden plaatsen en ik leerde ze hoe ze de beste papieren pijltjes konden maken. Ik moet zeggen dat we geluk hebben met onze stagementor Katrien, zij had nog waterverf en wou dat gaan halen zodat we toch konden paintballen. Ik speel dit vaak op de chiro en ik weet dat ze dat echt heel leuk vinden. Nu zitten we aan de andere kant van de wereld en ook hier amuseerden ze zich rot. We speelden tot alle munitie op was. Het was
weer een geslaagd project. We zeiden hun dat ze hun blaaspijp zeker moesten bijhouden, zodat we een andere keer nog eens konden spelen. Terug aangekomen in Aqua Lodge waar nog steeds geen elektriciteit was, maakten we kennis met weer een nieuwe huisgenoot. Ben, een Amerikaan die hier studie doet naar de gevolgen dat de opwarming van de aarde heeft op het meer. Hij spreekt bijna vloeiend Swahilli omdat hij in het totaal al meer dan 2 jaar in Kigoma verbleven heeft. Hij vertelt echt sappig en doet me vaak denken aan enkele Amerikanen die ik ben tegengekomen op de reis die ik vorig jaar in Amerika maakte. En ik bedoel dit dan positief, de stereotiepen kloppen niet voor alle Amerikanen. Het is zaterdagavond dus vanavond is het weer Bungalow. Zoals altijd was het weer een top sfeer en we zongen en dansten zoals gekken. Allee, in België zouden ze ons gek verklaren, als je hier stil zit, ben je de gek. Daarna trokken we met de bende buiten Jens en Bob die aan het seuten waren naar een bar int stad. De 3 nieuwe vroedvrouwen waren nog niet in Kibo geweest dus Anita wou ze dat toch eens tonen. Ik had niet zo veel zin, dus ben maar even gebleven. Thuis aangekomen waren Jens en Bob natuurlijk nog wakker. Ik besloot in men bedje te kruipen want het was ondertussen toch al weer 3 uur.

donderdag 14 maart 2013

Dag 25 / 01-03-2013

Vandaag is een nieuwe maand gestart. De tijd vliegt als je, je amuseert. Vandaag regent het hier pijpenstelen. Dit wil zeggen geen internet en geen elektriciteit. Jens moest normaal gaan lesgeven maar aangezien hij ICT moest geven en pc’s nog steeds op elektriciteit werken, was hij snel terug thuis. Didi had nog een volle laptop dus we besloten om samen naar een film te kijken. Rond de middag ben ik samen met Anita naar Bangwé getrokken want iedere vrijdag ga ik normaal met die mannen gaan zwemmen. Maar aangezien het vandaag niet echt zwemweer is besluit ik met de mannetjes wat gezelschapspelletjes te spelen. Ondertussen heeft Anita Omari nog eens onder handen genomen. Zij masseert namelijk iedere dag zijn beentjes zodat hij hopelijk ooit weer kan stappen. We waren nog maar net bezig of Jens en Bob kwamen er bij. We puzzelden, kleurden,… . Toen kreeg ik telefoon van Leonard ( de leerkracht uit Mandoleo). Ik nodigde hem uit om ons te vergezellen. Heel vreemd was dat hij nog nooit een puzzel had gemaakt. En zelf een puzzel van 5 stukken van Winnie the Pooh lukte hem bijna niet zonder hulp. Inzicht leren ze hier niet op school. In het naar huis komen, heb ik nog even de piki piki naar de stad genomen om mayonaise en ketchup te gaan halen want vandaag heeft Maarten samen met Revo gekookt. En een vol-au-vent met frietjes zonder ketchup en mayonaise kan niet hé. Aangekomen in Aqua Lodge zag ik 2 nieuwe meisjes op het strand staan. Ik en Bob dachten dat we de ene kont wel heel sterk leek op de kont van 1 van de Deense ( Ze had een achterkant waar ge parkeersensoren nodig voor  had om ze in een stoel te zetten) Ik ben dan maar eens subtiel een kijkje gaan nemen en tot mijn grote verbazing waren het inderdaad de Deense meisje. Ze hadden de hele dag op de trein gezeten en die stond nog steeds in panne. Deze hadden een potje ongeluk. Morgen zouden ze dan toch dus bus naar Dar nemen. ’s Avonds zijn we met ons allen terug naar Bangwé getrokken om daar weer te gaan dansen met de mannekes. We dronken er nog een paar bij Vitus en kropen op tijd in ons bedje. Want morgen zou een drukke dag worden.

maandag 11 maart 2013

Dag 24 / 28-02-2013

Vandaag zijn we vooral materiaal gaan zoeken voor de workshop van zaterdag. Ook heb ik mijn kleren eens gewassen want het was nodig: onderbroeken al achterstevoren en binnenstebuiten gedragen. Ik heb zo maar eventjes 3 uur over gedaan om alles MET DE HAND te wassen. Rond een uur of 4 ben ik samen met de vrouwen en Maarten gaan volleyballen. Toen we daar aankwamen werden we al snel omringd door tientallen kinderen. Het werd een leuke wedstrijd. En ondanks dat het al weer geleden was van het jaarlijkse volleybal tornooi van Den Bond. Deed ik het nog redelijk goed. ‘s Avonds hebben we niet veel gedaan, een kaartje gelegd. Maar om 10 uur kregen we onverwachts bezoek, plots stonden de 2 Deense meisjes in de leefkamer. Ze hadden een hele dag zitten wachten op de trein. Hij is nooit gearriveerd omdat hij in panne stond. We hebben ze dan maar een kamer gegeven waar ze de nacht konden door brengen. Wij hebben nog even gekaart maar zijn er dan toch vrij vroeg ingekropen.

Dag 23 / 27-02-2013

We zitten weeral halverwege de werkweek. Deze ochtend is er een vergadering gepland met de broeders en verantwoordelijken van Mandoleo. Om er een paar aan de tand te voelen want er gebeurt hier bitter weinig. De Afrikanen hadden voor alles wel een uitleg en dus echt resultaten kwamen er niet uit de vergadering. Enkel dat Bob en ik een nieuw schema gingen opstellen want het huidige trok op ‘gene zak’. Sorry, voor het taalgebruik maar het was echt mega onlogisch opgesteld. Zo gaan we ook iedere dag studie geven en de kinderen helpen waar nodig. Hierna gingen we naar de markt om nog wat inkopen te doen en een hapje te eten. Om 4 uur vertrokken we terug naar Mandoleo om te controleren of ze zich aan het oude schema hielden. Nadat ze hun kleren hadden gewassen trokken we met ‘the boys’ naar het voetbalveld. Ik nam deze keer de grote voor mijn rekening en Bob deed de kleintjes. Jens was er deze keer niet bij want hij moest vrijdag weer les geven. Na het voetbal koelden we zoals altijd af in het meer. ’s Avonds zijn we terug met z’n allen en de 2 Deense naar de Vitus getrokken waar we samen met de plaatselijke bevolking enkele (drank)spelletjes hebben gespeeld. De avond hebben we afgesloten met een nachtelijke duik in het meer.

Dag 22 / 26-02-2013

Vandaag is een dagje om wat schoolwerk in te halen. Na wat gewerkt te hebben, hadden ik en Bob wel zin in een colaatje. En ons bakje soda was ook op. Dus wij (Bob en ik) gingen zoals we al enkele dagen deden: een bakje halen bij onze goede vriend Vitus. Natuurlijk raakten we al snel aan de klap met onze Vitus. We praatten over van alles en al snel was het een goed uur later. Zo kwamen we ook te weten wat hij won op 1 flesje frisdrank: 100 shilling dat is omgerekend zo’n 0,05 euro. We spraken af om vanavond samen naar de voetbal te gaan kijken. De Vitus, Bob en Jens zijn namelijk zot van voetbal en ik hou wel van de sfeer in de cafés. We moesten ons alweer haasten om onze voetbal outfits aan te trekken. Het was weer op zijn Afrikaans, aangekomen was er maar 2 man. We hebben dan maar een spelletje van Bob gespeeld en ik was er duidelijk niet zo goed in. Het spelletje noemde “red je poepje” en mijn poep heb ik niet kunnen redden. Na verschillende ballen op mijn kont te krijgen sprong de bal door de strakheid van mijn poep kapot. Bob is dan samen met Bernard om een nieuwe bal gegaan. Hij kwam terug met een voltallig Tanzaniaans elftal. We wonnen weer met een mooi cijfer van 9 – 3. Maar de trainingen van Bob wierpen toch zijn vruchten af. Ze speelden veel beter samen. Omdat Bob in de douche stond heb ik maar gebruik gemaakt van de plaatselijke badkuip. Toen ik er uit kwam had ik 2 toeschouwers. De 2 Deense meisjes waren naar de zonsondergang aan het kijken. Ik vroeg hoe het kwam dat ze hier nog steeds waren, bleek dat ze normaal een boot wilden nemen, maar deze zou pas volgende week vertrekken. Ik nodigde ze dan maar uit om samen met ons deze avond eentje te gaan drinken. Ik wist da ik de Jens daar een groot plezier mee zou doen. S’ Avonds trokken we met heel de groep naar Bangwé Beatch. De naam spreekt voor zichzelf: dit is een strand waar je kunt drinken. Na verhalen uitgewisseld te hebben over Denemarken en wij over België en nadat we een auto zagen crashen tegen een boom, was het bijna ‘football time’ en Vitus stond al op ons te wachten. We verhuisden van plaats want op het strand was er natuurlijk geen tv. We zijn veel langer blijven zitten dan de voetbal match natuurlijk. Weer een gezellig avondje.

Dag 21 / 25-02-2013


Deze ochtend zijn we met z’n allen inkopen gaan doen. We hebben de vroedvrouwen de stad laten zien en geleerd hoe je moet afbieden want dat is hier echt nodig. Ik heb me ook een blazerke gekocht zodat ik toch eens niet uit mijn bed word gekookt. ’s Avonds was het weer voetbaltraining. Om 5 uur stond er weer niemand. Nu was het Bob zijn beurt om ze eens te gaan halen. Er waren maar enkele kleintjes, dus die hebben ik en Jens dan maar voor onze rekening genomen. Na een tiental min spelen, zag ik plots dat er 1 kindje altijd maar mankte. Toen ik ging kijken zag ik dat het vel van zijn grote teen er los bij hing. Als een kindje van 6 jaar dit in België zou tegen komen, zou hij heel de buurt samen schreeuwen. Hij
verpinkte zelf niet. Ik ben dan met hem terug naar Aqua Lodge gegaan. Ik heb hem heel de weg gedragen en hij was een pak zwaarder dan hij er uit zag. Gelukkig was er nog 1 van de verpleegsters aanwezig en kon ze hem verzorgen. Ook bij het verzorgen gaf hij geen krimp, maar aan zijn andere littekens te zien op zijn benen en armen was hij al heel wat gewoon. Na een colaatje vertrokken we terug naar het voetbalveld. Toen hij daar aankwam was er precies niets meer aan de hand. Al snel deed hij weer zijn schoenen uit en speelde terug volop mee. Ik vrees dat de plakker op zijn teen het niet lang heeft uitgehouden als ik hem zo zag rond crossen.
In het naar huis komen, hebben we kennis gemaakt met 2 Deense meisje die een slaapplaats zochten. We hebben ze dan mee genomen naar Aqua Lodge. Tot de grote spijt van Bob en Jens huurden ze een kamer in het hotel gedeeltelijke. Zij wilden anders wel opschuiven in hun bedje. Toen we thuis kwamen stond het eten al klaar. Na het eten heb ik mijn eerste boek uitgelezen en heb ik even geskypt met de familie thuis. Het was wel even lachten met het feit dat er in België sneeuw lag en hier de temperaturen soms oplopen tot + 30 graden.

Dag 20 / 24-02-2013




Vandaag is het zondag, je zou denken zondag rustdag. Niets van waar, vandaag zijn we uitgenodigd door de mannen van Mandaleo om een voetbalwedstrijd te spelen tegen de Christ Singers. We hadden om 4 uur afgesproken maar waren vergeten dat dit Afrika tijd was. Om 4 uur stond nog niemand aan het voetbalveld. Ik ben dan maar naar Mandaleo gelopen om te kijken waar ze bleven. Daar aangekomen waren ze nu naar Lord Of The Rings 2 aan het kijken en maakten nog niet meteen aanstalten om te vertrekken. Toen ze mij zagen, begonnen ze toch langzaam in beweging te komen. Uiteindelijk is de match pas een uur later begonnen. Eigenlijk vonden we dit niet zo erg, om 5 uur was de temperatuur toch een beetje gezakt. Maar voor mij toch nog niet genoeg. Na een kwartier spelen kon ik met het vocht dat ik verloren had bijna een zwembad vullen. Met de woorden: ‘Franky you can play I’m dead’, ging ik aan de kant zitten. Er lopen hier mega veel Franky’s rond trouwens. De 2e helft heb ik nog even meegedaan maar het mocht niet baten we verloren met 1 puntje verschil. En dit kwam vooral door de tactiek van onze Afrikaanse medespelers: trap gewoon naar voor. Later zal blijken dat dit verlies nog niet zo slecht was. Om af te koelen zijn we maar rechtstreeks het meer in gesprongen. We moesten er wat fris uit zien want zondag gaan we altijd uit eten. We hadden afgesproken met Anita om half 8 aan het Tanganica hotel. Waar we uiteindelijk pas tegen 10 uur ons eten kregen. Maar het was wel weer zeer lekker eten. Ook konden we wat kennis maken met onze 3 nieuwe vroedvrouwen. Onze 20e dagje Tanzania zit er ook weer op. De tijd vliegt hier.

Dag 19 / 23-02-2013

Vandaag is het zaterdag en dat wil zeggen dat we vanmiddag onze workshop geven. Deze ochtend hebben we onze auto geoptimaliseerd. Rond de middag zijn we dan naar de markt getrokken om de laatste materialen te gaan halen zoals extra karton en kleurstiften. Rond 2 uur starten we met onze 2e workshop. We hadden terug een serieuze opkomst. Maar omdat ze ook naar Lord Of The Rings in het Swahilli aan het kijken waren, waren het vooral de kleintjes die goed mee deden. Toch waren er verschillende grote kinderen die er een echt kunstwerk van maakten. Rond een uur of 5 waren de meeste auto’s volledig af en ze werkten wonder boven wonder zeer goed. Na een verfrissende duik en een goede maaltijd gemaakt door onze top kok Revo, zijn we met z’n allen Vitus een bezoekje gaan brengen. Het bezoekje liep serieus uit. Toen we uiteindelijk thuis kwamen zagen we dat het meer er magisch bijlag. Al snel sprongen we er dan ook met z’n allen in. Na deze verfrissende duik kroop ik toch in men bedje.

woensdag 27 februari 2013

Dag 18 / 22-02-2013




Vandaag probeerden we onze ballonauto te optimaliseren. Dit lukte maar moeizaam. Veel knutsel en plak werk. ‘s Middags zijn we in de UN gaan eten. Daar hadden we afgesproken met Anita en Jens want Jens had een les PowerPoint gegeven aan de leerkrachten van het Newman Institute. Hij zelf vond het niet zo goed maar volgens Anita had hij het nog niet zo slecht gedaan. Het is vrijdag dus dat wil zeggen dat ik ga zwemmen met de jongens van Bangwé. Het was een leuke maar weer vermoeiende zwempartij. Gelukkig hadden we iets om naar uit te kijken. We waren namelijk geïnviteerd door onze stagebegeleidster Katrien om bij haar thuis pizza te komen eten. De pizza’s waren nog veel lekkerder dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Het kan misschien ook zijn omdat ik de rijst nu al een beetje beu aan het worden ben, maar zelfs dan was het nog één van de lekkerste dat ik ooit heb gegeten. Dus nog eens dank u aan Katrien voor de heerlijke maaltijd. We kunnen er weer tegen voor een paar weken.

Dag 17 / 21-02-2013


Nadat we de verpleegsters hadden uitgezwaaid, begon ons dagje. We gaan nu zaterdag een ballonauto maken dus we begonnen aan een ontwerp te werken. We probeerden van alles uit. We maakten het in hout, karton, melkkartonnen, doosjes… Maar wat we misten was een goede wielas. Dus we trokken naar de markt om tandenstokers te gaan zoeken. We wisten uit vorige ervaringen dat dit weer heel wat tijd zou vragen. En inderdaad na een uur zoeken en met verschillende hulp van plaatselijk bewoners, hadden we nog steeds geen tandenstokers gevonden. Dan maar een andere oplossing proberen zoeken. Na lang zoeken gingen we toch met enkele nagels naar huis. We besloten ook een zak cement te kopen zodat we volgende week de schommel in Bangwé kunnen maken. We waren kapot van rond te slenteren op de marktjes dus toen we thuis aankwamen sprongen we meteen in het meer. HEERLIJK!!!! Veel tijd hadden we niet want deze avond hadden we een afspraak bij Saloum (de ranger). We gaan vanavond leren sambussa’s te maken. Ook de Afrikaanse tijdsregeling heeft geen geheimen meer voor ons. We komen mooi een uurtje te laat. Nadat we wat drinken waren gaan halen, was het tijd voor onze eerste Afrikaanse kookles. Zelf Piet Huysentruyt zou het niet beter hebben kunnen uitleggen. Wij zijn nu volwaardige sambussa’s koks. Na het koken en ons buikje vol gegeten te hebben, speelden we nog wat spelletjes met Saloum’s familie. Thuis wachtten ons 3 nieuwe gezichten op. Stien, Dominique en Amber studeren vroedkunde en zullen ons de komende 3 maanden vergezellen.
Het was weer een prachtig avondje in Kigoma.

Dag 16 / 20-02-2013

Vandaag doen we het op zijn Afrikaans: rustig aan. We werken allemaal wat aan verschillende dingen voor school. Ik lees ook nog wat verder in een boek dat ik van mijn pa heb meegekregen. ‘s Avonds was het de eerste voetbal training die Bob ging geven. Ik en Jens zouden fungeren als professionele hulpcoaches. We begonnen met 2 groepen: de kleintjes en de groten. Maar al gauw merkten we dat de groten gewoon matches wilden spelen en weinig gemotiveerd waren. De kleintjes deden daarentegen zeer goed mee. We gaan dan ook waarschijnlijk verder gaan met enkel de kleintjes. Misschien als de groten 3 maal op hun brood krijgen van België dat ze misschien door hebben dat wat training niet slecht zou zijn. Morgen gaan de 2 verpleegsters terug naar België dus vanavond zakken we met zijn allen nog eens af naar Vitus. Na wat felle verhalen uitgewisseld te hebben, kropen we moe in ons bedje.

Dag 15 / 19-02-2013



Een aantal dagen geleden was ik aan de klap geraakt met Leonard, hij woont gedeeltelijk in Mandoleo. Hij vertelde mij dat hij leerkracht is op een middelbare school. Natuurlijk wouden wij wel eens zien hoe het er aan toe gaat op een middelbare school hier in Tanzania. Ik vroeg of het mogelijk was om eens een bezoekje te brengen op zijn school. Vandaag was de dag dat we waren uitgenodigd. Hij had ons al gezegd dat iedereen uitkeek naar onze komst. We hadden afgesproken aan de dala dala’s. Na 1x over te stappen kwamen we uiteindelijk aan in een piepklein dorpje, maar we waren er dan nog niet. We moesten nog een deel van de weg afleggen met de piki-piki. Om de kosten te drukken kropen we met 3 op een motor. Van op de piki-piki zagen we de school verschijnen in het midden van de brousse. Eerst nam Leonard ons mee naar de directeur. Het leek net of hij de koning ontving. Hij was super trots dat wij naar zijn school kwamen kijken. Leonard nam ons vervolgens mee naar iedere klas om ons voor te stellen. Het was namelijk de eerste keer dat er muzungu’s (blanken) op bezoek kwamen in de school. Wat ons meteen opviel was dat de klassen stamp, stamp vol zaten. Er waren klassen bij met over de 140 leerlingen en het was er stiller dan in een klas van 10 leerlingen bij ons. We zouden er later achterkomen hoe dit komt. Ze zaten soms met 3 op 1 stoel. Nadat we in iedere klas waren langs geweest, zijn we een les geschiedenis gaan observeren. De leerkracht had via, via gehoord dat ik ook geschiedenis geef. Dus al snel vroeg hij mij om enkele dingen over de kolonisatie te vertellen. Ook Jens kwam al snel aan de beurt. Hij mocht een stukje wiskunde geven. Het niveau van les geven ligt hier tegen alle verwachtingen in zeer hoog, maar het niveau van de leerlingen ligt dan weer zeer laag. Dat is ook aan de eindexamens te zien. Toen we deze te zien kregen hadden we er alle moeite mee om deze op te lossen. Het is dan ook niet te verwonderen dat er maar 1 op de 100 slaagt. De leerstof wordt gewoon boven de hoofden van de leerlingen gegeven. Tijdens het middagmaal vielen ons enkele stokken op die in een hoek van de leraarskamer stonden. Leonard had gezien dat we er naar stonden te kijken en zei zonder verpinken dat het werd gebruikt voor leerlingen die niet luisteren. We waren even geschokt, maar ja dat is Afrika, we waren hier op voorbereid. We besloten in plaats van de piki piki terug te nemen, te voet terug te gaan zodat we konden genieten van de natuur. Na een korte rustpauze was het tijd voor de 2e match België – Tanzania. We waren er weer volledig klaar voor en wonnen ook de 2e wedstrijd. ‘s Avonds gingen we het rustig aan doen, maar dit was buiten de natuur gerekend. Om een uur of 8 hoorde ik iemand voor hulp roepen. Ik ben meteen naar het strand gelopen. Daar stonden enkele Afrikanen te roepen naar iemand in de zee. Het was flink aan het stormen op het meer met immens grote golven. Ik ben zonder nadenken in het meer gesprongen. Ondertussen was Bob ook al in het meer en we besloten samen te blijven want dit was toch veiliger. Plots zagen we een man op de boeg van een bootje zitten. Bob kroop onmiddellijk aan boord. Toen ik aan boord wou klimmen tilde een grootte golf heel de boot op waardoor enkel planken achteraan de boot krakten. Bob trok me toch aan boord en ondertussen was heel de boot al vol gelopen. We probeerde de man er van te overtuigen zijn boot achter te laten wat niet gemakkelijk was want dit was zijn broodwinning. Toen alles achter ons begon te krakken trokken we de man toch van de boot. Toen we op het strand aankwamen, stond het al vol met mensen. We probeerden de boot binnen te trekken. Maar toen we de boot uiteindelijk op het strand kregen schoot er niet veel meer van over (zie foto). Gelukkig er was niemand ernstig gewond, dat was het voornaamste. ‘s Avonds praatten we wat na met een sodaken. Het was weer een dagje.

vrijdag 22 februari 2013

Dag 14 / 18-02-2013

Maandag was een zeer rustig dagje. Er was ‘s morgens geen internet en ik ben dan maar beginnen lezen in het boekje dat we voor RZL moeten lezen. Ook de blog aanvullen brengt heel wat werk met zich mee. ‘s Middags was er toch nog internet en konden we toch even skypen met enkele klasgenoten. Wat waren wij content dat wij hier zitten en niet op school in België. Voor al wie thuis zit: je weet niet wat je mist. Na het skypen nog eens een plonsje genomen want de temperaturen waren hier weer serieus opgelopen. Ik maakte ook nog een poster met onze planning om op te hangen in Mandoleo zodat de jongeren weten wat er deze week allemaal op het programma staat. Aangekomen in Mandoleo spraken we met de persoon die verantwoordelijk is voor de ontspanning. Hij had plots een volledige planning gemaakt dus we konden alles weer aanpassen. ‘s Avonds zijn we Bob zijn verjaardag in stijl gaan afsluiten en hebben verschillende spelletjes gespeeld met bevriende Afrikanen.

Dag 13 / 17-02-2013

Zondag rustdag, dus we dachten eens uit te slapen. Dat was buiten de kakelende Limburgse verpleegsters gerekend. Nog goed moe, stonden we dan maar op. Er schenen weer zeven zonnen buiten dus we sprongen dan maar in het meer om wakker te worden. Om 3 uur trokken we met z’n allen naar Anita’s housewarming feestje. Anita had verschillende broeders uitgenodigd en ook mijn stagebegeleidster Katrien was hier met haar man en kinderen. Anita woont in een prachtig huis en met een nog veel mooier uitzicht, en heel héél misschien gaat ze er een bed & breakfast van maken. Dan kom ik zeker nog eens terug. Ook Anita zelf is een vrouw uit de duizenden, haar levenslust is echt aanstekelijk. Ik ben er 100% zeker van dat zij de beste gastvrouw is waar je van kan dromen. Na een heerlijk namiddagje met een drankje en hapje was het toch eens tijd om naar huis te gaan en ons klaar te maken om te gaan eten. Het was namelijk bijna Bob zijn verjaardag en dat moest toch gevierd worden. We stapten eerst naar het Hiltop Hotel maar daar kon je vanaf vorige maand enkel nog terecht met een reservatie, dan maar naar het Tanganica hotel. Daar genoten we van het (toch een beetje) westers eten. ’s Avonds hebben we nog tot 2 uur gekaart met veel zever en leute ( “ rijmt ze op kus mijn gat”).

Dag 12 / 16-02-2013



De wekker ging af om 9 uur want om 10 uur werden we verwacht in de schrijnwerkerij voor doven en slechthorenden. We gingen hier een les doventaal volgen. Normaal begint de les om 9 uur, maar de broeder had al gezegd dat we best maar tegen 10 uur kwamen dan zou hopelijk iedereen er zijn. Toen we daar aankwamen waren er slechts 2 doven en een paardenkop. Om 11 uur waren de lessen nog niet gestart. Uiteindelijk zijn de lessen pas gestart om 20 voor 12. Om 2 uur moesten wij al terug in Mandoleo staan om onze workshop techniek te geven dus lang konden we niet blijven. Veel hebben we niet bijgeleerd buiten onze naam in gebarentaal. Om 1 uur vertrokken we vlug naar huis om al het gerief samen te nemen voor onze workshop. Het was precies al goed rond gegaan dat wij kwamen want er stonden meer dan 20 kinderen ons op te wachten. We schoten meteen in actie. We demonstreerde hoe ze hun raket konden versieren (we hadden gisteren ook een voorbeeld gemaakt) en het sloeg aan: iedereen wou de mooiste raket maken. Met wat hulp van Jens en Maarten konden we iedereen de juiste begeleiding geven. Om 4 uur waren de meeste raketten volledig af dus we trokken naar het meer om ze in de lucht te schieten. We hoopten dat het goed ging werken want tijdens het testen waren er ook enkele slechte pogingen. Ons eerste poging mislukte omdat er te veel lucht ontsnapte. Na wat aanpassingen was het meteen raak en de raket vloog meters in de lucht. De jongeren vonden dit geweldig en wij natuurlijk ook. Zo zijn we nog wel even doorgegaan met afschieten. Als de workshop gedaan was had ik het lumineuze idee om terug te zwemmen naar Aqualodge (ons verblijf). Het was net iets verder dan verwacht, maar uiteindelijk ik geraakte er toch en we hadden onze sport er ook weer opzitten. ’s Avonds was het weer bungalowavond maar deze keer in Mandaleo. Hier ging het er helemaal anders aan toe. Deze hadden geen muziek installatie nodig. Ze zongen alles zelf, dit had ik echt nog NOOIT gezien. Dit was echt de max. Ze beginnen mij hier ook al goed te kennen dus na een
paar liedjes werd ik al snel in het midden van de cirkel getrokken om mee te dansen met de jongens. Op het einde was het aan ons om een liedje te zingen. We leerden ze ‘heb de zon zien zakken’ en nog enkele andere. Volgende week zal ik ze wel eens wat Chiro liedjes aanleren. Dit moet je gezien hebben om het te begrijpen. De avond hebben we afgesloten in de lokale club Kibo. Ik wist van de vorige keer dat ik goed moest opletten met de halve liters voor de anderen was het de eerste keer. Dus toen we naar huis moesten waren er al een paar goed in de wind. Maar we hadden ons weer goed   geamuseerd.

donderdag 21 februari 2013

Dag 11 / 15-02-2013


Het is nu vrijdag dus dat wil zeggen dat we morgen ons project voor techniek moeten geven. We moesten nog enkele dingen hebben zoals: verf, pinnetjes om ballen op te blazen en nog wat brol. Bij ons ga je naar Brico of Hubo en neem je dat uit de rekken. Hier is het net iets anders, je moet opzoek gaan naar je materiaal in de 1000 kleine kraampjes. Maar we hebben hier al een oplossing voor: we spreken gewoon iemand willekeurig aan en vragen of hij ons naar het juiste kraampje kan brengen. Het maffe is hier dat als een kraampje iets niet heeft, hij dat gewoon zelf gaat halen in een ander kraampje. Ze zijn hier super solidair voor elkaar, daar kunnen we in België nog iets van leren. Als laatste moesten we enkel nog enkel bussen verf hebben. Ik had een weddenschap met Jens en Bob dat de verf van deze bussen wel zo pakken op plastieken flessen, maar voor de zekerheid kocht ik toch eerst maar 1 bus. Ik ging ze testen aan de overkant van de winkel want daar was toch een beetje schaduw aangezien de zon weer genadeloos aan het branden was. Toen we de overige bussen wilden kopen zei Jens dat we gevolgd werden. Ik trok mij er niet veel van aan tot er iemand Bob aansprak. Het waren politieagenten in burger. Ze toonden een batch om te bewijzen dat ze politie agenten waren. De batch kwam er even goed voor dan een document dat uit de oudheid afstamt. Ze namen ons mee naar een witte pick-up. Ik probeerde de nummerplaat te onthouden want ik vertrouwde het zaakje toch niet. Eén van de agenten had zelf een truitje aan van Manchester United, hoe wil je dan serieus genomen worden. Maar ze brachten ons uiteindelijk toch tot aan het politiekantoor. Daar moesten we bij de 2 hoogste pieten verschijnen. We kwamen er daar uiteindelijk achter waarom we opgepakt waren. Naar het schijnt was ik net voor een bank aan het spuiten met die verfbussen. Nadat we midden in het bureau van de directeur van de politie hadden voorgedaan hoe we met die verfbussen hadden gespoten, mochten we uiteindelijk gaan. Ik vroeg nog of ze ons nu ook een lift naar huis wouden geven maar dat zagen ze toch niet echt zitten. Ik kon maar proberen. We hadden om 3 uur een afspraak met de jongens van Bangwé ( gehandicapte kinderen), we zouden met hen gaan zwemmen. Het was toen we buiten kwamen bij de politie al 3 uur dus we moesten ons haasten. We besloten
toch maar een taxi te nemen. Bij de aankomst werden we weer ontvangen zoals Sinterklaas die aankomt met de boot in Antwerpen. Één van de jongens van Bangwé ga ik extra begeleiden. Dit is de enige jongen die niet mentaal gehandicapt is. Hij is wel doof en zijn beide benen zijn verlamd, maar hij is een zeer slim mannetje. Ze zijn aan het proberen om hem met braces terug mobiel te krijgen, want hij mag pas naar een gespecialiseerde dovenschool gaan als hij terug mobiel is. Het gaat de komende 2 maanden mijn taak zijn om hem op het juiste niveau te krijgen op vlak van wiskunde, gebarentaal… Dit zal een hele opgave zijn, maar ik hou wel van een uitdaging. Zo ga ik vanaf volgende week elke week met hem naar de gebarentaalles. Morgen ga ik al eens alleen kijken hoe het daar allemaal in zijn werk gaat. Bob en ik startten met het plan om hem helemaal naar het strand te dragen, dit hadden we net even onderschat. Hij was net iets zwaarder dan verwacht. We besloten hem dan toch maar op een piki piki te zetten. Als wij hier nu niet zouden zijn, had hij gewoon niet mee gekund. Allee kunnen, dan zouden ze gewoon de moeite niet doen. Na een tochtje van 20 min kwamen we uiteindelijk aan het meer. Ze genoten allemaal van de frisse duik en wij namen van de situatie gebruik om ze eens goed te wassen. Want geloof me het was nodig, hygiëne kennen ze hier niet. ’s Avonds trokken we terug naar Bangwé want het was bungalowavond. Dan zetten ze muziek op en krijgen de kinderen een frisdrankje. Alle jongeren stonden de benen van onder hun lijf te dansen en ze deden weer een poging om van Frank de plank een danswonder te maken. Daarna ben ik met Anita naar Vitus getrokken om nog een ‘afsluiterke’ te drinken. Daar ontmoette ik Saloum, hij was een ranger in het Gombé park. Ik geraakte aan de praat met hem en we vertelden over ons leven: hij hier en ik in België. Hij nodigde mij uit om eens langs te komen bij hem thuis zodat ik zijn familie eens kon ontmoeten. Na gsm nummers uitgewisseld te hebben, besloot ik toch om in men bedje te kruipen.