Vandaag is het zo ver: we vertrekken op ons grote avontuur. De dag begint zoals er nog veel dagen gaan volgen met vroeg opstaan. We vertrekken met de auto richting Brussel en natuurlijk zou België, België niet zijn zonder file. Toch kwamen we op tijd aan in de luchthaven en alles verliep zeer vlot tot dat we aankwamen aan de controle. Plots werd Bob uit de rij gehaald, de misdadiger was zo slim geweest om een schaar in zijn handbagage te steken. Na dit voorvalletje was het wachten en nog eens wachten. Om kwart voor twaalf konden we eindelijk op het vliegtuig stappen. Net voor we aan boord gingen, merkte ik iets speciaals op aan de twee personen voor ons. Ze hadden namelijk een rugzak vast met daarop hun eindbestemming: “Aqua Lodge Kigoma”, dat was nu toch toevallig dezelfde plaats waar wij naar toe gingen. Wij spraken ze natuurlijk aan en inderdaad hadden we twee van onze medereisgenoten gevonden: Sarah en Maarten. Deze twee agro- en biotechnologen zullen de komende drie maanden op mijn gezicht moeten kijken. Na een vlucht van 4 uur kwamen we aan in Istanboel, dat was onze tussenstop voor we verder vlogen naar Dar El Salaam. Onze aansluiting was pas 3 uur later dus zochten we maar een bezigheid: tijd om een bat kaarten boven te halen. Na een kleine 2 uur hadden alle kaartspelletjes dat we kennen de revue al gepasseerd, maar gelukkig was het toen al bijna tijd om onze laatste vlucht te nemen. Toen we aan het wachten waren om op het vliegtuig te stappen, volgde er nog een verrassing. Plots kwam er een Afrikaanse man naar ons en hij vroeg of we Bob, Jens en Frank kenden. De man bleek broeder Venance te zijn, hij kwam van een conferentie in Rome en ging met ons verder afreizen naar Kigoma. Nadat we elkaar een beetje beter hadden leren kennen, was het tijd om op het vliegtuig te stappen. Na een vlucht van 12 uur kwamen we uiteindelijk aan in Tanzania. Vooraleer we Tanzania binnen mochten moesten we eerst nog een visum aanvragen. Hier maakten we al meteen kennis met de Afrikaanse levensstijl: alles op het gemakje. Pas na een uur wachten, kregen we ons visum. Buiten stond er al een heel verwelkomingcomité te wachten dat bestond uit een aantal broeders en een studenten die al 2 dagen geleden waren toegekomen. Naast de hartelijke verwelkoming was er nog iets dat op ons wachtte: het serieuze temperatuurverschil. Het was midden in de nacht en toch was het er nog steeds 30 graden. Ik wist direct dat het een hele aanpassing ging vragen om deze temperaturen gewoon te worden. Veel tijd om ons aan te passen was er niet want de broeders namen ons mee naar de buitenwijken van de stad waar hun verblijf zich bevond. We kropen allemaal in een busje en zaten daar opgepropt zoals sardines in een blik. We waren duidelijk in Afrika! Ondanks dat het nog maar 4 uur ‘s nachts was, was er al zeer veel beweging. De mensen vertrekken hier namelijk zeer vroeg naar hun werk omdat er overdag veel te grote verkeersopstoppingen zijn. Tijdens deze rit wisten we niet waar we eerst moesten kijken: brommers , barakken, geen verkeersregels,… Aangekomen bij de broeders kregen we elk een kamer. Een kamer als deze zou je bij ons nog niet vinden in een woning die al 20 jaar leeg staat, maar ik was te moe om daar verder over na te denken. De broeders zouden morgenvroeg (eigenlijk straks) voor ons geld gaan wisselen en de bus naar Kigoma reserveren. Ook al was ik bijna 24 uur wakker was, kon ik door de temperatuur maar moeilijk in slaap vallen. Na me een aantal keer te verfrissen, viel ik uiteindelijk toch in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten