Dag 18 / 22-02-2013

Vandaag probeerden we onze ballonauto te optimaliseren. Dit lukte maar moeizaam. Veel knutsel en plak werk. ‘s Middags zijn we in de UN gaan eten. Daar hadden we afgesproken met Anita en Jens want Jens had een les PowerPoint gegeven aan de leerkrachten van het Newman Institute. Hij zelf vond het niet zo goed maar volgens Anita had hij het nog niet zo slecht gedaan. Het is vrijdag dus dat wil zeggen dat ik ga zwemmen met de jongens van Bangwé. Het was een leuke maar weer vermoeiende zwempartij. Gelukkig hadden we iets om naar uit te kijken. We waren namelijk geïnviteerd door onze stagebegeleidster Katrien om bij haar thuis pizza te komen eten. De pizza’s waren nog veel lekkerder dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Het kan misschien ook zijn omdat ik de rijst nu al een beetje beu aan het worden ben, maar zelfs dan was het nog één van de lekkerste dat ik ooit heb gegeten. Dus nog eens dank u aan Katrien voor de heerlijke maaltijd. We kunnen er weer tegen voor een paar weken.

Dag 17 / 21-02-2013

Nadat we de verpleegsters hadden uitgezwaaid, begon ons dagje. We gaan nu zaterdag een ballonauto maken dus we begonnen aan een ontwerp te werken. We probeerden van alles uit. We maakten het in hout, karton, melkkartonnen, doosjes… Maar wat we misten was een goede wielas. Dus we trokken naar de markt om tandenstokers te gaan zoeken. We wisten uit vorige ervaringen dat dit weer heel wat tijd zou vragen. En inderdaad na een uur zoeken en met verschillende hulp van plaatselijk bewoners, hadden we nog steeds geen tandenstokers gevonden. Dan maar een andere oplossing proberen zoeken. Na lang zoeken gingen we toch met enkele nagels naar huis. We besloten ook een zak cement te kopen zodat we volgende week de schommel in Bangwé kunnen maken. We waren kapot van rond te slenteren op de marktjes dus toen we thuis aankwamen sprongen we meteen in het meer. HEERLIJK!!!! Veel tijd hadden we niet want deze avond hadden we een afspraak bij Saloum (de ranger). We gaan vanavond leren sambussa’s te maken. Ook de Afrikaanse tijdsregeling heeft geen geheimen meer voor ons. We komen mooi een uurtje te laat. Nadat we wat drinken waren gaan halen, was het tijd voor onze eerste Afrikaanse kookles. Zelf Piet Huysentruyt zou het niet beter hebben kunnen uitleggen. Wij zijn nu volwaardige sambussa’s koks. Na het koken en ons buikje vol gegeten te hebben, speelden we nog wat spelletjes met Saloum’s familie. Thuis wachtten ons 3 nieuwe gezichten op. Stien, Dominique en Amber studeren vroedkunde en zullen ons de komende 3 maanden vergezellen.
Het was weer een prachtig avondje in Kigoma.

Dag 16 / 20-02-2013

Vandaag doen we het op zijn Afrikaans: rustig aan. We werken allemaal wat aan verschillende dingen voor school. Ik lees ook nog wat verder in een boek dat ik van mijn pa heb meegekregen. ‘s Avonds was het de eerste voetbal training die Bob ging geven. Ik en Jens zouden fungeren als professionele hulpcoaches. We begonnen met 2 groepen: de kleintjes en de groten. Maar al gauw merkten we dat de groten gewoon matches wilden spelen en weinig gemotiveerd waren. De kleintjes deden daarentegen zeer goed mee. We gaan dan ook waarschijnlijk verder gaan met enkel de kleintjes. Misschien als de groten 3 maal op hun brood krijgen van België dat ze misschien door hebben dat wat training niet slecht zou zijn. Morgen gaan de 2 verpleegsters terug naar België dus vanavond zakken we met zijn allen nog eens af naar Vitus. Na wat felle verhalen uitgewisseld te hebben, kropen we moe in ons bedje.

Dag 15 / 19-02-2013

Een aantal dagen geleden was ik aan de klap geraakt met Leonard, hij woont gedeeltelijk in Mandoleo. Hij vertelde mij dat hij leerkracht is op een middelbare school. Natuurlijk wouden wij wel eens zien hoe het er aan toe gaat op een middelbare school hier in Tanzania. Ik vroeg of het mogelijk was om eens een bezoekje te brengen op zijn school. Vandaag was de dag dat we waren uitgenodigd. Hij had ons al gezegd dat iedereen uitkeek naar onze komst. We hadden afgesproken aan de dala dala’s. Na 1x over te stappen kwamen we uiteindelijk aan in een piepklein dorpje, maar we waren er dan nog niet. We moesten nog een deel van de weg afleggen met de piki-piki. Om de kosten te drukken kropen we met 3 op een motor. Van op de piki-piki zagen we de school verschijnen in het midden van de brousse. Eerst nam Leonard ons mee naar de directeur. Het leek net of hij de koning ontving. Hij was super trots dat wij naar zijn school kwamen kijken. Leonard nam ons vervolgens mee naar iedere klas om ons voor te stellen. Het was namelijk de eerste keer dat er muzungu’s (blanken) op bezoek kwamen in de school. Wat ons meteen opviel was dat de klassen stamp, stamp vol zaten. Er waren klassen bij met over de 140 leerlingen en het was er stiller dan in een klas van 10 leerlingen bij ons. We zouden er later achterkomen hoe dit komt. Ze zaten soms met 3 op 1 stoel. Nadat we in iedere klas waren langs geweest, zijn we een les geschiedenis gaan observeren. De leerkracht had via, via gehoord dat ik ook geschiedenis geef. Dus al snel vroeg hij mij om enkele dingen over de kolonisatie te vertellen. Ook Jens kwam al snel aan de beurt. Hij mocht een stukje wiskunde geven. Het niveau van les geven ligt hier tegen alle verwachtingen in zeer hoog, maar het niveau van de leerlingen ligt dan weer zeer laag. Dat is ook aan de eindexamens te zien. Toen we deze te zien kregen hadden we er alle moeite mee om deze op te lossen. Het is dan ook niet te verwonderen dat er maar 1 op de 100 slaagt. De leerstof wordt gewoon boven de hoofden van de leerlingen gegeven. Tijdens het middagmaal vielen ons enkele stokken op die in een hoek van de leraarskamer stonden. Leonard had gezien dat we er naar stonden te kijken en zei zonder verpinken dat het werd gebruikt voor leerlingen die niet luisteren. We waren even geschokt, maar ja dat is Afrika, we waren hier op voorbereid. We besloten in plaats van de piki piki terug te nemen, te voet terug te gaan zodat we konden genieten van de natuur. Na een korte rustpauze was het tijd voor de 2e match België – Tanzania. We waren er weer volledig klaar voor en wonnen ook de 2e wedstrijd. ‘s Avonds gingen we het rustig aan doen, maar dit was buiten de natuur gerekend. Om een uur of 8 hoorde ik iemand voor hulp roepen. Ik ben meteen naar het strand gelopen. Daar stonden enkele Afrikanen te roepen naar iemand in de zee. Het was flink aan het stormen op het meer met immens grote golven. Ik ben zonder nadenken in het meer gesprongen. Ondertussen was Bob ook al in het meer en we besloten samen te blijven want dit was toch veiliger. Plots zagen we een man op de boeg van een bootje zitten. Bob kroop onmiddellijk aan boord. Toen ik aan boord wou klimmen tilde een grootte golf heel de boot op waardoor enkel planken achteraan de boot krakten. Bob trok me toch aan boord en ondertussen was heel de boot al vol gelopen. We probeerde de man er van te overtuigen zijn boot achter te laten wat niet gemakkelijk was want dit was zijn broodwinning. Toen alles achter ons begon te krakken trokken we de man toch van de boot. Toen we op het strand aankwamen, stond het al vol met mensen. We probeerden de boot binnen te trekken. Maar toen we de boot uiteindelijk op het strand kregen schoot er niet veel meer van over (zie foto). Gelukkig er was niemand ernstig gewond, dat was het voornaamste. ‘s Avonds praatten we wat na met een sodaken. Het was weer een dagje.

Dag 14 / 18-02-2013

Maandag was een zeer rustig dagje. Er was ‘s morgens geen internet en ik ben dan maar beginnen lezen in het boekje dat we voor RZL moeten lezen. Ook de blog aanvullen brengt heel wat werk met zich mee. ‘s Middags was er toch nog internet en konden we toch even skypen met enkele klasgenoten. Wat waren wij content dat wij hier zitten en niet op school in België. Voor al wie thuis zit: je weet niet wat je mist. Na het skypen nog eens een plonsje genomen want de temperaturen waren hier weer serieus opgelopen. Ik maakte ook nog een poster met onze planning om op te hangen in Mandoleo zodat de jongeren weten wat er deze week allemaal op het programma staat. Aangekomen in Mandoleo spraken we met de persoon die verantwoordelijk is voor de ontspanning. Hij had plots een volledige planning gemaakt dus we konden alles weer aanpassen. ‘s Avonds zijn we Bob zijn verjaardag in stijl gaan afsluiten en hebben verschillende spelletjes gespeeld met bevriende Afrikanen.

Dag 13 / 17-02-2013

Zondag rustdag, dus we dachten eens uit te slapen. Dat was buiten de kakelende Limburgse verpleegsters gerekend. Nog goed moe, stonden we dan maar op. Er schenen weer zeven zonnen buiten dus we sprongen dan maar in het meer om wakker te worden. Om 3 uur trokken we met z’n allen naar Anita’s housewarming feestje. Anita had verschillende broeders uitgenodigd en ook mijn stagebegeleidster Katrien was hier met haar man en kinderen. Anita woont in een prachtig huis en met een nog veel mooier uitzicht, en heel héél misschien gaat ze er een bed & breakfast van maken. Dan kom ik zeker nog eens terug. Ook Anita zelf is een vrouw uit de duizenden, haar levenslust is echt aanstekelijk. Ik ben er 100% zeker van dat zij de beste gastvrouw is waar je van kan dromen. Na een heerlijk namiddagje met een drankje en hapje was het toch eens tijd om naar huis te gaan en ons klaar te maken om te gaan eten. Het was namelijk bijna Bob zijn verjaardag en dat moest toch gevierd worden. We stapten eerst naar het Hiltop Hotel maar daar kon je vanaf vorige maand enkel nog terecht met een reservatie, dan maar naar het Tanganica hotel. Daar genoten we van het (toch een beetje) westers eten. ’s Avonds hebben we nog tot 2 uur gekaart met veel zever en leute ( “ rijmt ze op kus mijn gat”).

Dag 12 / 16-02-2013

De wekker ging af om 9 uur want om 10 uur werden we verwacht in de schrijnwerkerij voor doven en slechthorenden. We gingen hier een les doventaal volgen. Normaal begint de les om 9 uur, maar de broeder had al gezegd dat we best maar tegen 10 uur kwamen dan zou hopelijk iedereen er zijn. Toen we daar aankwamen waren er slechts 2 doven en een paardenkop. Om 11 uur waren de lessen nog niet gestart. Uiteindelijk zijn de lessen pas gestart om 20 voor 12. Om 2 uur moesten wij al terug in Mandoleo staan om onze workshop techniek te geven dus lang konden we niet blijven. Veel hebben we niet bijgeleerd buiten onze naam in gebarentaal. Om 1 uur vertrokken we vlug naar huis om al het gerief samen te nemen voor onze workshop. Het was precies al goed rond gegaan dat wij kwamen want er stonden meer dan 20 kinderen ons op te wachten. We schoten meteen in actie. We demonstreerde hoe ze hun raket konden versieren (we hadden gisteren ook een voorbeeld gemaakt) en het sloeg aan: iedereen wou de mooiste raket maken. Met wat hulp van Jens en Maarten konden we iedereen de juiste begeleiding geven. Om 4 uur waren de meeste raketten volledig af dus we trokken naar het meer om ze in de lucht te schieten. We hoopten dat het goed ging werken want tijdens het testen waren er ook enkele slechte pogingen. Ons eerste poging mislukte omdat er te veel lucht ontsnapte. Na wat aanpassingen was het meteen raak en de raket vloog meters in de lucht. De jongeren vonden dit geweldig en wij natuurlijk ook. Zo zijn we nog wel even doorgegaan met afschieten. Als de workshop gedaan was had ik het lumineuze idee om terug te zwemmen naar Aqualodge (ons verblijf). Het was net iets verder dan verwacht, maar uiteindelijk ik geraakte er toch en we hadden onze sport er ook weer opzitten. ’s Avonds was het weer bungalowavond maar deze keer in Mandaleo. Hier ging het er helemaal anders aan toe. Deze hadden geen muziek installatie nodig. Ze zongen alles zelf, dit had ik echt nog NOOIT gezien. Dit was echt de max. Ze beginnen mij hier ook al goed te kennen dus na een
paar liedjes werd ik al snel in het midden van de cirkel getrokken om mee te dansen met de jongens. Op het einde was het aan ons om een liedje te zingen. We leerden ze ‘heb de zon zien zakken’ en nog enkele andere. Volgende week zal ik ze wel eens wat Chiro liedjes aanleren. Dit moet je gezien hebben om het te begrijpen. De avond hebben we afgesloten in de lokale club Kibo. Ik wist van de vorige keer dat ik goed moest opletten met de halve liters voor de anderen was het de eerste keer. Dus toen we naar huis moesten waren er al een paar goed in de wind. Maar we hadden ons weer goed   geamuseerd.

Dag 11 / 15-02-2013

Het is nu vrijdag dus dat wil zeggen dat we morgen ons project voor techniek moeten geven. We moesten nog enkele dingen hebben zoals: verf, pinnetjes om ballen op te blazen en nog wat brol. Bij ons ga je naar Brico of Hubo en neem je dat uit de rekken. Hier is het net iets anders, je moet opzoek gaan naar je materiaal in de 1000 kleine kraampjes. Maar we hebben hier al een oplossing voor: we spreken gewoon iemand willekeurig aan en vragen of hij ons naar het juiste kraampje kan brengen. Het maffe is hier dat als een kraampje iets niet heeft, hij dat gewoon zelf gaat halen in een ander kraampje. Ze zijn hier super solidair voor elkaar, daar kunnen we in België nog iets van leren. Als laatste moesten we enkel nog enkel bussen verf hebben. Ik had een weddenschap met Jens en Bob dat de verf van deze bussen wel zo pakken op plastieken flessen, maar voor de zekerheid kocht ik toch eerst maar 1 bus. Ik ging ze testen aan de overkant van de winkel want daar was toch een beetje schaduw aangezien de zon weer genadeloos aan het branden was. Toen we de overige bussen wilden kopen zei Jens dat we gevolgd werden. Ik trok mij er niet veel van aan tot er iemand Bob aansprak. Het waren politieagenten in burger. Ze toonden een batch om te bewijzen dat ze politie agenten waren. De batch kwam er even goed voor dan een document dat uit de oudheid afstamt. Ze namen ons mee naar een witte pick-up. Ik probeerde de nummerplaat te onthouden want ik vertrouwde het zaakje toch niet. Eén van de agenten had zelf een truitje aan van Manchester United, hoe wil je dan serieus genomen worden. Maar ze brachten ons uiteindelijk toch tot aan het politiekantoor. Daar moesten we bij de 2 hoogste pieten verschijnen. We kwamen er daar uiteindelijk achter waarom we opgepakt waren. Naar het schijnt was ik net voor een bank aan het spuiten met die verfbussen. Nadat we midden in het bureau van de directeur van de politie hadden voorgedaan hoe we met die verfbussen hadden gespoten, mochten we uiteindelijk gaan. Ik vroeg nog of ze ons nu ook een lift naar huis wouden geven maar dat zagen ze toch niet echt zitten. Ik kon maar proberen. We hadden om 3 uur een afspraak met de jongens van Bangwé ( gehandicapte kinderen), we zouden met hen gaan zwemmen. Het was toen we buiten kwamen bij de politie al 3 uur dus we moesten ons haasten. We besloten

toch maar een taxi te nemen. Bij de aankomst werden we weer ontvangen zoals Sinterklaas die aankomt met de boot in Antwerpen. Één van de jongens van Bangwé ga ik extra begeleiden. Dit is de enige jongen die niet mentaal gehandicapt is. Hij is wel doof en zijn beide benen zijn verlamd, maar hij is een zeer slim mannetje. Ze zijn aan het proberen om hem met braces terug mobiel te krijgen, want hij mag pas naar een gespecialiseerde dovenschool gaan als hij terug mobiel is. Het gaat de komende 2 maanden mijn taak zijn om hem op het juiste niveau te krijgen op vlak van wiskunde, gebarentaal… Dit zal een hele opgave zijn, maar ik hou wel van een uitdaging. Zo ga ik vanaf volgende week elke week met hem naar de gebarentaalles. Morgen ga ik al eens alleen kijken hoe het daar allemaal in zijn werk gaat. Bob en ik startten met het plan om hem helemaal naar het strand te dragen, dit hadden we net even onderschat. Hij was net iets zwaarder dan verwacht. We besloten hem dan toch maar op een piki piki te zetten. Als wij hier nu niet zouden zijn, had hij gewoon niet mee gekund. Allee kunnen, dan zouden ze gewoon de moeite niet doen. Na een tochtje van 20 min kwamen we uiteindelijk aan het meer. Ze genoten allemaal van de frisse duik en wij namen van de situatie gebruik om ze eens goed te wassen. Want geloof me het was nodig, hygiëne kennen ze hier niet. ’s Avonds trokken we terug naar Bangwé want het was bungalowavond. Dan zetten ze muziek op en krijgen de kinderen een frisdrankje. Alle jongeren stonden de benen van onder hun lijf te dansen en ze deden weer een poging om van Frank de plank een danswonder te maken. Daarna ben ik met Anita naar Vitus getrokken om nog een ‘afsluiterke’ te drinken. Daar ontmoette ik Saloum, hij was een ranger in het Gombé park. Ik geraakte aan de praat met hem en we vertelden over ons leven: hij hier en ik in België. Hij nodigde mij uit om eens langs te komen bij hem thuis zodat ik zijn familie eens kon ontmoeten. Na gsm nummers uitgewisseld te hebben, besloot ik toch om in men bedje te kruipen.

Dag 10 / 14-02-2013

Vandaag is het donderdag 14 februari “Valentijn”, ik zit hier samen met Jens en Bob dus echt een romantisch dagje zou het beslist niet worden. Vandaag gaan we onze waterraket testen. Gisteren had Katrien ons verteld dat ze nog wel wat gerief had gespaard dat we zouden kunnen gebruiken in 1 van onze workshops techniek. Dus daar gingen we eerst om. Nadat we de materialen hadden opgehaald en een goed gesprek hadden, gingen we nog even langs in een luxe hotel, we hoopten dat ze daar wel kurken zouden hebben. Want je vindt hier sneller een niet vriendelijke Afrikaan dan een kurk. En dat wil al wat zeggen. Natuurlijk moesten we van de situatie gebruik maken om het luxe hotel eens te verkennen. Het had alles wat ons verblijf niet had. Een Wc-bril, een airco of blazer, deftig internet, geen gaten in het plafond, en zo kan ik nog even door gaan. Na een deugddoend colaatje gedronken te hebben op een plaats om u tegen te zeggen (zie foto). Vertrokken we terug naar huis om onze waterraket te testen. Omdat we geen kurk hadden, moesten we met een andere oplossing komen. We probeerden eerst met een kaars, dit werkte maar 1 keer. Tandpastadopjes en isomo werkten veel beter en de flessen vlogen toch enkele meters de lucht in. Deze avond stond mijn favoriet Afrikaans eten op het menu Sambossa’s, dit zijn een soort driehoekige loempia met vlees in. Mega lekker. Ze zouden dat in elke Belgische frituur moeten hebben. Ja, een kleintje met pepersaus en een sambossa zou er nu wel al ingaan. De avond sloten we af met een kaartavondje dat al snel tot 2 uur duurde. Normaal gingen we aan ons blog werken maar het internet lag weer een hele avond plat. Hopelijk werkt het morgen terug.

Dag 9 / 13-02-2013

Vandaag dachten we eens vroeg op te staan … helaas niet gelukt. We moeten wel echt naar de markt om materiaal bijeen te gaan zoeken voor onze workshop van zaterdag en we hebben ook nog enkele andere dingen nodig zoals fruit en water. We vroegen aan Revo onze kok of hij niet mee wil gaan met ons zodat we geen muzungu (blanken) prijs maar een raffiki (vrienden) prijs moeten betalen. De markt is een doolhof van verschillende kleine straatjes die gevormd worden door de vele kraampjes, allee kotjes gemaakt van hout en golfplaten. Als de markten er bij ons ook zo zouden uitzien, ging ik altijd vrijwillig de boodschappen doen. Spijtig voor mijn mama zijn ze dat niet. Nadat we al het fruit en de rest van het eten hadden gekocht en Revo ons de knepen van het vak van het afbieden had geleerd, trokken we er zelf op uit. We hadden nog een fietspomp nodig voor ons project dus gingen wij ernaar op zoek. Dit bleek gemakkelijker te gaan dan verwacht. Ik sprak een willekeurige Tanzaniaan aan en hij nam ons meteen mee naar een kraampje met fietsgerief. Voor de fietspomp vroeg hij maar liefst 17000 shilling, dat is zo’n 7,5 euro. Toch vonden we dit veel want het was zo een Chinese rommel pomp, dus we boden af naar 15000. Hij wou niet dus besloten we door te gaan. Toen we de hoek om gingen zagen we net dezelfde pomp staan we vroegen natuurlijk meteen wat deze ons zou kosten. Ze kostte maar 7000 shilling dus we hadden ons bijna voor in de 10000 shilling in de zak laten zetten. We hebben dus een fietspomp gekocht voor 3,5 euro. We hadden ook beloofd dat we de schommel van de jongens in Bangwé gingen herstellen dus ook daarvoor hadden we wat materiaal nodig. Na een goede zoekactie vonden we toch alles dat we nodig hadden. Wij moesten ons haasten naar Bangwé want om 5 uur
hadden we een afspraak met de straatkinderen van Mandeleo om de voetbalwedstrijd België - Tanzania te spelen. Met een beetje hulp van de kinderen was de schommel al snel hersteld en de reactie van die gasten was goud waard. Dat zette mij even met men beide voeten terug op de grond. Deze jongens waren zo tevreden met een simpele schommel, de kinderen in België, ikzelf ook, zijn zelf nadat ze bijna alles hebben gekregen nog niet tevreden. De andere schommel was er te erg aan toe om die zomaar te maken, we besloten later terug te komen. We moesten al snel weer vertrekken om ons klaar te maken om op ons gezicht te gaan tegen de Afrikaantjes. We besloten een piki piki naar huis te nemen. Dat zijn lokale moto’s (125cc Chinese rommel) waar je zonder helm of wat dan ook achterop zit, al een geluk dat het niet ver was want zo veilig was het toch niet.
Aangekomen haastten we ons naar het voetbal veld of zeg maar eerder pleintje want gras vond je niet op dit veldje. We hadden de mannen er de dag voordien goed zot gemaakt en dus waren ze mega actief en wouden ze zeker niet verliezen. Ondanks dat het al 5 uur was, was het nog steeds 25 graden wat voor ons echt nog veel te warm was. Al snel stond de stand op 1- 4 voor de thuisploeg. We moeten het op iets steken, het zal wel de warmte geweest zijn. Nadat we wat geacclimatiseerd waren en we wat op elkaar waren ingespeeld, begon het toch te vlotten. Al snel stonden we terug gelijk. En met het motto ‘erop en der over’ wonnen we uiteindelijk met 10-5 tot groot jolijt van de toeschouwers. Ze konden eigenlijk allemaal zeer goed voetballen, enkel tactiek en samenspel kenden ze niet en dat had hen de overwinning gekost. Maar we zullen zien na 3 maanden training door top coach Bob. Als hij ze tactiek en samenspel kan aanleren, zijn ze niet te verslaan. De rest van de avond zijn we wat bekomen van al de inspanningen.

Dag 8 / 12-02-2013

Vandaag zouden we naar de markt gaan om inkopen te doen voor de rest van de week, maar net voor we wilden vertrekken, werd Jens plots ziek. Allee ziek, hij kreeg onuitstaanbare jeuk op zijn rug. We hebben hem dan enkele pilletjes gegeven tegen de allergie maar het werd enkel erger. Bob is dan maar samen met Jens naar de UN getrokken die hier enkele huizen verder zit. Ze zitten hier ter ondersteuning van de vele vluchtelingkampen, want we zitten hier vlakbij Burundi en Kongo en deze landen hebben al verschillende burgeroorlogen gekend. Jens kreeg van de dokteres een spuit tegen een allergie van bomen, want zij dacht dat het daar van kwam. Het beterde even, maar een beetje later was het terug en was het precies nog verergerd. Ik en Bob moesten toch vertrekken naar Mandaleo want we hadden daar een afspraak met de broeder. De broeder was weer niet aanwezig we besloten dan maar om ’s avonds terug te komen na het eten. Zo gezegd zo gedaan, na het eten gingen we samen met enkele studenten die ook wel mee wouden terug naar Mandaleo. Daar waren we net iets te vroeg, de jongeren waren nog aan het eten. Na het eten kregen ze nog wat voor mij leek op een preek van meer dan een half uur, want ik verstond het niet. Na deze preek stelden we onze projecten aan hem voor en hij reageerde vrij onverschillig, maar daar had Katrien ons al voor gewaarschuwd dus trokken we er ons bitterweinig van aan. We zijn ’s avonds weer “ene gaan drinken”. Als je daar hier zo leest zijn wij precies een bende dronkaards, maar dat is gewoon the African way of life.

Dag 7 / 11-02-2013

Vandaag gaan we met Anita de verschillende projecten van de broeders gaan bezoeken. Als eerste zijn we langs gegaan bij Mevrouw Katrien De Westerlinck, zij deed enkele voorstellen voor projecten die we zouden kunnen opstarten. We waren dolenthousiast want de projecten die we voorgeschoteld kregen waren zeer interessant en we konden er echt onze eigen draai aan geven. We krijgen namelijk zeer veel vrijheid om de projecten uit te werken. Daarna nam Aninta ons mee op haar vrije dagje om ons de verschillende projecten van de broeders te laten zien. Eerste stop waren de straatkinderen van Madoleo, dit is een tehuis dat kinderen en jongeren opvangt die geen huis hebben of in een zeer slechte thuissituatie leven. De meeste waren op school of aan het werk dus konden we op het gemakje eens rondkijken in welke omstandigheden ze hier leven. Het was echt erbarmelijk, bij ons zitten de koeien en varkens beter. Ik en Bob zullen hier de komende maanden elk een workshop geven rond techniek. En omdat er jongeren vanaf 6 jaar tot 22 wonen, zal dit een zeer grote uitdaging worden. De Broeders zelf waren ook niet aanwezig dus we zouden een andere keer moeten terug komen om verdere afspraken te maken. Het was ondertussen al middag en onze magen begonnen toch al te knorren. Dus Anita nam ons mee naar een goed plaatsje om enkele Afrikaanse specialiteiten te leren kennen. We namen een sambossa en als het ons zou smaken waren we er van overtuigd dat we er nog wel 1 op konden. Dat was even tegen ons kl*ten. Na 1 sambossa zaten we even volgepropt als dat we een middel met stoofvleessaus en een bicky burger zouden gegeten te hebben. Ondertussen hadden de hemelpoorten zich geopend en begon het serieus te regenen, net zoals dat eigenlijk alleen in België kan. Na deze voldane maaltijd vertrokken we met de dalla dalla naar de houdzagerij voor doven. Eerst misschien eens uitleggen wat een dalla dalla is: dit zijn de plaatselijke lijnbussen met als enige verschil dat ze niet groter zijn dan een Vito en dat ze pas vertrekken als ze stamp, stamp vol zitten. In België krijg je al een boete als je met 4 op de achterbank zit, hier zaten we met 29 personen in 1 busje. In de houtzagerij aangekomen, zagen we dat Ines (de studente die vorig jaar geweest was) haar projecten nog allemaal aanwezig waren, maar er kon nog heel wat gebeuren. Na een kort gesprek met de broeder die aan het hoofd staat van de houtzagerij, keerden we terug naar Kigoma om dan een volgende dalla dalla te nemen naar Bangwé waar een tehuis gevestigd is voor (zowel mentale als fysiek) gehandicapte kinderen. Hier zou ik een project opstarten en het zou een hele klus worden. De levensomstandigheden waren echt weer schrijnend zoals bij alle projecten trouwens. Naar de gehandicapte kinderen werd bijna niet omgekeken. Ik zag het
eerst niet goed zitten, maar het gaf me toch motivatie om deze kinderen te helpen. Zelf had ik nog nooit gewerkt met gehandicapte kinderen dus dit zou een uitdaging worden. En ook het feit dat ze geen Engels kunnen zal het niet simpeler maken. Ook Bob en Jens waren ervan verschoten hoe het gesteld was met de jongeren. ’s Avonds zijn we dan met z’n allen naar een plaatselijk cafeetje geweest om alle belevenissen van deze dag eens te vertellen aan elkaar en om even op adem te komen.

Dag 6 / 10-02-2013

Dag 6

Vandaag is het zondag en zondag is een rusdag, ook in Afrika. We zitten hier echt aan het aards paradijs, inclusief palmbomen en helderblauw water. Dus we konden niet wachten om in het water te springen. Al snel kregen we de compagnie van 10 kleine negertjes. Na een dik uur met ze te spelen, kregen we toch een hongertje. Na goed gegeten te hebben, begonnen we aan deel 2, het water was zo zalig dat we er niet meer uit wouden. Nu waren de kleinere zusjes en broertjes precies in het water. Wat ons meteen opviel is dat ondanks zij allemaal aan het water wonen, ze nauwelijks kunnen zwemmen. Meteen begonnen we te denken of we daar de komende maanden niets aan kunnen doen. We hebben in het totaal bijna 3 uur met de kinderen gespeeld. Verder was het een “bekom van de busrit dagje”. ‘s Avonds werden we door Anita uitgenodigd om naar haar nieuwe huis te komen kijken. Zij heeft hier een huis gehuurd voor de prijs dat je bij ons betaald voor een klein kot maar zij krijgt er wel een villa voor in de plaats met bewaker inbegrepen. We hebben een hele avond geluisterd naar al haar verschillende avonturen die zij hier al beleefd heeft. We lagen er dan ook maar om 1 uur in. Dagje 2 in Kigoma zat er alweer op.

Dag 5 / 09-02-2013

Weer vroeg uit de veren. Vandaag zouden we aankomen op onze eindbestemming Kigoma. Maar eerst zouden we nog een 3-tal uur op de bus moeten zitten. Vandaag zou een hel worden, alleen maar zandweggetjes en onze zwarte Schumacher was precies niet van plan wat trager te rijden. Na een aantal uur rijden, kantelden we bijna om. Maar daar trok onze Formule 1-piloot zich niet veel van aan, meteen daarna duwde hij de gaspedaal weer stevig in. Ook werd er bij elk dorp meer en meer volk op de bus gepropt, heel de middengang stond vol. In België moet je ook soms wel een rechtstaan op de bus, maar de Afrikanen staan hier gewoon

voor 3 uur recht. Elke Europeaan zou zot worden, maar hier windt zich niemand op, African style. Rond de middag kwamen we aan in het geboortedorp van onze meereizende broeder. Hij wou zijn familie eens aan ons voorstellen. Bij het uitstappen schrok ik toch serieus want recht voor ons stonden 2 mannen met een machinegeweer. We hadden er al verschillende gezien maar dit waren toch de eerste dat geen uniform aanhadden, het bleken onze lijfwachten te zijn. We kwamen in het gebied van de vele vluchtelingen kampen en deze brachten vaak hun wapens mee uit de conflict landen en deden er hier dan overvallen mee. Lang hebben we niet kennis kunnen maken met Venance zijn familie want de bus wou al snel vertrekken. Nog een paar uur en onze reis zat er op. Na nog 10000 bulten en bobbels gepasseerd te zijn, kwamen we uiteindelijk aan in Kigoma. Na een reis van meer dan 34 uur! Enkele taxi’s ( auto’s dat bij ons al meer dan 20 jaar zijn afgeschreven) brachten ons naar onze verblijfplaats voor de komende 3 maand. Daar werden we verwelkomt door de 2 bio’s die we op de luchthaven al hadden ontmoet en 2 verpleegkundigen die daar al een maand zaten. Ook Anita kwamen we hier tegen, deze vrouw had hier vorig jaar ook stage gedaan en nu doet ze hier een jaar vrijwilligerswerk. Zij had ook al gesproken op een infoavond op school. Na onze bagage gelost te hebben namen ze ons meteen mee om eentje te gaan drinken en dat konden we na deze reis wel gebruiken. Ons eerste pintje op Afrikaanse bodem was een feit. Onder een blauw zeil in een kapotte tuinstoel maar het smaakte toch. En voor de prijs van 80 cent voor een halve liter smaakt dat zeker. Na ons volledig geïnstalleerd te hebben en een lekker Afrikaans avondmaal gegeten te hebben, namen de andere studenten ons mee en trokken we de stad in. De rest was nog moe van de reis dus zij bleven binnen. Ik kon natuurlijk niet wachten om de stad eens te gaan verkennen. Onze eerste stop was bij de straatkinderen van Mandaleo. Zij hebben iedere zaterdagavond een dansavond waar ze dan een frisdrank krijgen, ze hadden de tijd van hun leven en ik ook. Daarna stopten we in een gezellige Hawaï-style bar. Daar maakte ik al meteen kennis met de vooroordelen dat de Afrikanen hebben tegenover blanken, meteen probeerden ze ons het dubbele van de gewone prijs te vragen. Maar de andere studenten waren dit natuurlijk al gewoon en leerden mij meteen afbieden in Swahili. Om een uur of 11 namen ze mij mee naar de plaatselijke dancing. Bij ons in België staat ongeveer ¼ van het volk op de dansvloer hier in Tanzania is deze verhouding andersom. En dansen dat ze hier kunnen, zelf Shakira kan daar nog iets van leren. De Afrikanen zijn zeer vriendelijk en open dus al snel raakte ik in gesprek met 2 ingenieurs uit Kenia. Zij hadden als missie uitgekozen om mij op zijn Afrikaans te leren dansen, wat niet van zelfsprekend is met mijn bijnaam Frank de plank. Om een uur of 2 waren de meeste studenten goed moe en was het tijd om naar huis te gaan. Doordat de Afrikaanse biertjes meteen een halve liter waren, was het voor mij ook wel tijd om te gaan slapen. We namen een taxi met 7 man dat niet groter was dan een Volkswagen Passat want met 5 meisjes ’s nachts over straat lopen is niet aangeraden. De eerste avond in Kigoma was goed gestart.

Dag 4 / 08-02-2013

Om half 6 ging de wekker al en net deze nacht was ik aan het slapen als een roosje. We hebben vlug alles in het busje gesmeten en zijn vertrokken naar de bushalte. De bushaltes in Tanzania zijn net iets anders dan die bij ons, er stonden meer dan 100 bussen opgesteld. We werden ook bestormd door Afrikanen die onze bagage wouden dragen. Op de bus was het niet veel beter, elk plaatsje werd benut. Het was tijd om te vertrekken en de chaos brak uit. Al die 100 bussen moesten op hetzelfde moment door 1 poort. Hier kijken ze niet naar elkaar, zolang zij zelf maar zo snel mogelijk door die poort zijn, maar we waren op weg. Na een uurtje stopten we aan de volgende grote stad. Daar stormden langs alle kanten weer verkopers op onze bus af en dit zouden niet de laatste verkopers zijn die we op onze reis zouden tegenkomen. De busrit viel al bij al nog goed mee omdat het vandaag vooral over verharde wegen was. Het werd pas echt een nachtmerrie toen de zon onderging en we op de zandweggetjes terecht kwamen. De chauffeur dacht waarschijnlijk dat hij de nieuwe zwarte Michael Schumacher was en hij reed met een bus vol met mensen meer dan 80 km/u op wegjes waar je bij ons enkel met een tractor op rijdt. Ik word al zot in België als ik met iemand moet meerijden die veel te snel rijdt, dus ik was nu ferm in mijn broek aan het k*kken. Gelukkig kwamen we toch veilig aan op onze overnachtingplaats. Broeder Venance was jarig en trakteerde ons op een lekker avondmaal: vis met rijst en een goed sausje. Geloof het of niet maar hier in Tanzania heb ik nog nooit zoveel eten op 1 bord gezien. Na dat we ons buikje hadden vol gegeten, namen we de taxi naar een klein hotelletje, want ‘s nachts over straat lopen is toch niet zo veilig vertelde hij ons. Tegen dat we in ons bed lagen was het al snel 12 uur en we moesten al om 5 uur terug op de bus zitten. Maar na meer dan 16 uur in den bus te zitten deed dit dutje toch serieus deugd.

Dag 3 / 07-02-2013

Om half 7 ging de wekker alweer af, want om 7 uur werden we aan de ontbijttafel verwacht. Vandaag zouden we met broeder Venance de stad gaan verkennen, hij moest nog enkele dingen regelen. Na een goed ontbijt vertrokken we naar de stad. Wat bij ons in België een klein uurtje zou duren, duurt hier een hele dag. Eerst moesten we Betül (de studente die ons stond op te wachten aan de luchthaven) haar vliegticket laten wijzigen. Het duurde al een uur voor dat we in het kantoor van Turkisch Airlines stonden. Het verkeer is hier net een mierennest: je doet maar wat je wil en je begrijpt er niets van. Bovendien zijn de wegen hier in een heel slechte staat, zelfs in een slechtere staat dan de wegen in België. En het was nog niet gedaan want we hadden crimineel Bob weer bij en dat konden ze precies van ver ruiken. Al snel werden we door de politie aan de kant gezet. Na het tonen van de brandblusser, gevarendriehoek en papieren dachten we dat we er vanaf waren. Maar ze moesten en zouden geld krijgen. Ze zeiden dan maar dat de passagier zijn gordel niet aan had, wat totaal niet waar was. Na betalen van een boete mochten we toch doorrijden. Gelukkig duurde de ticketwissel niet zo lang. Daarna nam Vinance ons mee naar enkele winkelstraatjes. Hij is blijkbaar het hoofd van de broeders in Tanzania en het is de gewoonte dat zijn foto in alle instellingen moet hangen. Dus we gingen een foto laten nemen op Afrikaanse wijze. Wat wil zeggen: met veel wachten, na een uur was de foto nog niet ontwikkeld. Dan maar eerst gaan eten: frietjes met vis op

Afrikaanse wijze. Na het eten gingen we terug naar de fotograaf, maar zij waren net aan hun middagdutje begonnen. Dus het was weer wachten geblazen. Na een dikke 3 kwartier kreeg hij uiteindelijk toch zijn foto. Was hij toch niet goed zeker. We zijn dan toch maar door gegaan want we hadden geen zin om nog eens 3 uur te wachten. Na weer een uur in de file te staan, zijn we uiteindelijk toch thuis geraakt. Al een aantal keer hadden we de broeders zien bidden en we vonden dat we dat toch ook eens wouden meemaken. Zo gezegd zo gedaan. Wij als 2 echt patertjes mee bidden in het Engels en Latijn een hele belevenis. Tot dat we op onze knieën moesten gaan zitten, die mannen zijn dat misschien gewoon maar 10 min op u knieën zitten is echt een marteling. Toch waren we blij dat we het eens hadden mee gemaakt. We zijn er die avond vroeg ingekropen want het zou weer vroeg dag worden. We moesten ‘s morgens namelijk al om half 6 al in de bus zitten. Na afscheid genomen te hebben van de meeste broeders kropen we in ons bedje. Na een goed uurtje afzien van de warmte vielen we in slaap.

Dag 2 / 06-02-2013

We lagen er maar in om 6 uur, maar toch stond er om half 10 al een broeder op mijn deur te kloppen. Jens had blijkbaar vals geld bij zich en ze konden het dus niet wisselen. Er zat niets anders op dan zelf met de broeders het centrum in te trekken. Hier was er veel chaos en telkens als we ergens stil stonden, kwamen de verkopers op ons busje afgestormd met alles wat je zeker niet nodig had. Ze verkochten: 10 l maïs olie, gevarendriehoeken,brandblussers, keukenmessen, manchetten en ik kan zo nog wel even door gaan. Na een kleine tussenstop bij het wisselkantoor vertrokken we naar de bushaltes, daar aangekomen sprongen de Afrikanen opnieuw op ons zoals piranha’s op een stuk lekkere kip. Gelukkig dat de broeders mee waren zodat zij ons naar het juiste kantoor (voor zover je een houten tafel met een stoel een kantoor kan noemen) konden leiden. Voor de rest van de dag hebben we het op zijn Afrikaans gedaan: polé polé. We hebben de broeders leren kaarten en leren uno’en. Even ter verduidelijking: als je bij ons aan broeders denkt denk je aan oude mannetjes van +70 jaar, hier zijn de broeders rond onze leeftijd en studeren ze meestal nog. Rond een uur of 7 was het terug etenstijd, we hadden geluk dat we hier in het begin van de maand waren. Er was dus nog zeer veel keuze want op het einde van de maand is er enkel nog rijst. Na het eten was het voetbaltijd. De Afrikanen zijn hier zot van voetbal! En het was dan nog eens Afrika Cup ook. Nadat we naar de match hadden gekeken samen met de broeders, besloten we toch maar ons bedje te gaan opzoeken. Omdat we allemaal de vorige nacht geen oog hadden dicht gedaan door de warmte, kregen we het lumineuze idee om in de zetels te slapen rond de ene blazer dat we hadden gekregen. Dit bleek na een aantal uur toch niet zo een goed plan te zijn. Het waren allemaal eenpersoonszetels dus al snel voelden we onze rug niet meer,of juist wel. Nadat ik toch in mijn bed was gaan liggen volgde Jens en Bob al snel. De blazer bleef er staan en natuurlijk heb ik deze dan maar in gebruik genomen, waarna ik geslapen heb als een roosje. Spijtig genoeg niet voor lang…

Dag 1 / 05-02-2013

Vandaag is het zo ver: we vertrekken op ons grote avontuur. De dag begint zoals er nog veel dagen gaan volgen met vroeg opstaan. We vertrekken met de auto richting Brussel en natuurlijk zou België, België niet zijn zonder file. Toch kwamen we op tijd aan in de luchthaven en alles verliep zeer vlot tot dat we aankwamen aan de controle. Plots werd Bob uit de rij gehaald, de misdadiger was zo slim geweest om een schaar in zijn handbagage te steken. Na dit voorvalletje was het wachten en nog eens wachten. Om kwart voor twaalf konden we eindelijk op het vliegtuig stappen. Net voor we aan boord gingen, merkte ik iets speciaals op aan de twee personen voor ons. Ze hadden namelijk een rugzak vast met daarop hun eindbestemming: “Aqua Lodge Kigoma”, dat was nu toch toevallig dezelfde plaats waar wij naar toe gingen. Wij spraken ze natuurlijk aan en inderdaad hadden we twee van onze medereisgenoten gevonden: Sarah en Maarten. Deze twee agro- en biotechnologen zullen de komende drie maanden op mijn gezicht moeten kijken. Na een vlucht van 4 uur kwamen we aan in Istanboel, dat was onze tussenstop voor we verder vlogen naar Dar El Salaam. Onze aansluiting was pas 3 uur later dus zochten we maar een bezigheid: tijd om een bat kaarten boven te halen. Na een kleine 2 uur hadden alle kaartspelletjes dat we kennen de revue al gepasseerd, maar gelukkig was het toen al bijna tijd om onze laatste vlucht te nemen. Toen we aan het wachten waren om op het vliegtuig te stappen, volgde er nog een verrassing. Plots kwam er een Afrikaanse man naar ons en hij vroeg of we Bob, Jens en Frank kenden. De man bleek broeder Venance te zijn, hij kwam van een conferentie in Rome en ging met ons verder afreizen naar Kigoma. Nadat we elkaar een beetje beter hadden leren kennen, was het tijd om op het vliegtuig te stappen. Na een vlucht van 12 uur kwamen we uiteindelijk aan in Tanzania. Vooraleer we Tanzania binnen mochten moesten we eerst nog een visum aanvragen. Hier maakten we al meteen kennis met de Afrikaanse levensstijl: alles op het gemakje. Pas na een uur wachten, kregen we ons visum. Buiten stond er al een heel verwelkomingcomité te wachten dat bestond uit een aantal broeders en een studenten die al 2 dagen geleden waren toegekomen. Naast de hartelijke verwelkoming was er nog iets dat op ons wachtte: het serieuze temperatuurverschil. Het was midden in de nacht en toch was het er nog steeds 30 graden. Ik wist direct dat het een hele aanpassing ging vragen om deze temperaturen gewoon te worden. Veel tijd om ons aan te passen was er niet want de broeders namen ons mee naar de buitenwijken van de stad waar hun verblijf zich bevond. We kropen allemaal in een busje en zaten daar opgepropt zoals sardines in een blik. We waren duidelijk in Afrika! Ondanks dat het nog maar 4 uur ‘s nachts was, was er al zeer veel beweging. De mensen vertrekken hier namelijk zeer vroeg naar hun werk omdat er overdag veel te grote verkeersopstoppingen zijn. Tijdens deze rit wisten we niet waar we eerst moesten kijken: brommers , barakken, geen verkeersregels,… Aangekomen bij de broeders kregen we elk een kamer. Een kamer als deze zou je bij ons nog niet vinden in een woning die al 20 jaar leeg staat, maar ik was te moe om daar verder over na te denken. De broeders zouden morgenvroeg (eigenlijk straks) voor ons geld gaan wisselen en de bus naar Kigoma reserveren. Ook al was ik bijna 24 uur wakker was, kon ik door de temperatuur maar moeilijk in slaap vallen. Na me een aantal keer te verfrissen, viel ik uiteindelijk toch in slaap.

Jambo, (hallo in het Swahili)


We zijn aangekomen in Kigoma!! Maar zo gemakkelijk zijn we hier natuurlijk niet geraakt.
Ik proberen zo veel en zo snel mogelijk een klein verslagje te typen zodat jullie een beetje kunnen volgen wat wij hier allemaal zien, beleven, uitsteken,...

Zonnige groeten uit Tanzania

Het is bijna zo ver! Binnen 3 dagen vertrekken we naar het verre Afrika. We zijn volop bezig met de laatste voorbereidingen. De valiezen zijn gepakt. Morgen nog een laatste keer naar de Chiro en s'avonds op goeie wijze afscheid nemen van iedereen.
Bij mijn volgende post zit ik als alles goed gaat hopelijk al in Tanzania.

Ik wil jullie ook allemaal nog eens bedanken voor de massale opkomst op onze winterbarbecue.
Hieronder vind je enkele sfeer foto's van deze fantastische avond.