Dag 3 / 07-02-2013

Om half 7 ging de wekker alweer af, want om 7 uur werden we aan de ontbijttafel verwacht. Vandaag zouden we met broeder Venance de stad gaan verkennen, hij moest nog enkele dingen regelen. Na een goed ontbijt vertrokken we naar de stad. Wat bij ons in België een klein uurtje zou duren, duurt hier een hele dag. Eerst moesten we Betül (de studente die ons stond op te wachten aan de luchthaven) haar vliegticket laten wijzigen. Het duurde al een uur voor dat we in het kantoor van Turkisch Airlines stonden. Het verkeer is hier net een mierennest: je doet maar wat je wil en je begrijpt er niets van. Bovendien zijn de wegen hier in een heel slechte staat, zelfs in een slechtere staat dan de wegen in België. En het was nog niet gedaan want we hadden crimineel Bob weer bij en dat konden ze precies van ver ruiken. Al snel werden we door de politie aan de kant gezet. Na het tonen van de brandblusser, gevarendriehoek en papieren dachten we dat we er vanaf waren. Maar ze moesten en zouden geld krijgen. Ze zeiden dan maar dat de passagier zijn gordel niet aan had, wat totaal niet waar was. Na betalen van een boete mochten we toch doorrijden. Gelukkig duurde de ticketwissel niet zo lang. Daarna nam Vinance ons mee naar enkele winkelstraatjes. Hij is blijkbaar het hoofd van de broeders in Tanzania en het is de gewoonte dat zijn foto in alle instellingen moet hangen. Dus we gingen een foto laten nemen op Afrikaanse wijze. Wat wil zeggen: met veel wachten, na een uur was de foto nog niet ontwikkeld. Dan maar eerst gaan eten: frietjes met vis op

Afrikaanse wijze. Na het eten gingen we terug naar de fotograaf, maar zij waren net aan hun middagdutje begonnen. Dus het was weer wachten geblazen. Na een dikke 3 kwartier kreeg hij uiteindelijk toch zijn foto. Was hij toch niet goed zeker. We zijn dan toch maar door gegaan want we hadden geen zin om nog eens 3 uur te wachten. Na weer een uur in de file te staan, zijn we uiteindelijk toch thuis geraakt. Al een aantal keer hadden we de broeders zien bidden en we vonden dat we dat toch ook eens wouden meemaken. Zo gezegd zo gedaan. Wij als 2 echt patertjes mee bidden in het Engels en Latijn een hele belevenis. Tot dat we op onze knieën moesten gaan zitten, die mannen zijn dat misschien gewoon maar 10 min op u knieën zitten is echt een marteling. Toch waren we blij dat we het eens hadden mee gemaakt. We zijn er die avond vroeg ingekropen want het zou weer vroeg dag worden. We moesten ‘s morgens namelijk al om half 6 al in de bus zitten. Na afscheid genomen te hebben van de meeste broeders kropen we in ons bedje. Na een goed uurtje afzien van de warmte vielen we in slaap.