woensdag 27 februari 2013

Dag 15 / 19-02-2013



Een aantal dagen geleden was ik aan de klap geraakt met Leonard, hij woont gedeeltelijk in Mandoleo. Hij vertelde mij dat hij leerkracht is op een middelbare school. Natuurlijk wouden wij wel eens zien hoe het er aan toe gaat op een middelbare school hier in Tanzania. Ik vroeg of het mogelijk was om eens een bezoekje te brengen op zijn school. Vandaag was de dag dat we waren uitgenodigd. Hij had ons al gezegd dat iedereen uitkeek naar onze komst. We hadden afgesproken aan de dala dala’s. Na 1x over te stappen kwamen we uiteindelijk aan in een piepklein dorpje, maar we waren er dan nog niet. We moesten nog een deel van de weg afleggen met de piki-piki. Om de kosten te drukken kropen we met 3 op een motor. Van op de piki-piki zagen we de school verschijnen in het midden van de brousse. Eerst nam Leonard ons mee naar de directeur. Het leek net of hij de koning ontving. Hij was super trots dat wij naar zijn school kwamen kijken. Leonard nam ons vervolgens mee naar iedere klas om ons voor te stellen. Het was namelijk de eerste keer dat er muzungu’s (blanken) op bezoek kwamen in de school. Wat ons meteen opviel was dat de klassen stamp, stamp vol zaten. Er waren klassen bij met over de 140 leerlingen en het was er stiller dan in een klas van 10 leerlingen bij ons. We zouden er later achterkomen hoe dit komt. Ze zaten soms met 3 op 1 stoel. Nadat we in iedere klas waren langs geweest, zijn we een les geschiedenis gaan observeren. De leerkracht had via, via gehoord dat ik ook geschiedenis geef. Dus al snel vroeg hij mij om enkele dingen over de kolonisatie te vertellen. Ook Jens kwam al snel aan de beurt. Hij mocht een stukje wiskunde geven. Het niveau van les geven ligt hier tegen alle verwachtingen in zeer hoog, maar het niveau van de leerlingen ligt dan weer zeer laag. Dat is ook aan de eindexamens te zien. Toen we deze te zien kregen hadden we er alle moeite mee om deze op te lossen. Het is dan ook niet te verwonderen dat er maar 1 op de 100 slaagt. De leerstof wordt gewoon boven de hoofden van de leerlingen gegeven. Tijdens het middagmaal vielen ons enkele stokken op die in een hoek van de leraarskamer stonden. Leonard had gezien dat we er naar stonden te kijken en zei zonder verpinken dat het werd gebruikt voor leerlingen die niet luisteren. We waren even geschokt, maar ja dat is Afrika, we waren hier op voorbereid. We besloten in plaats van de piki piki terug te nemen, te voet terug te gaan zodat we konden genieten van de natuur. Na een korte rustpauze was het tijd voor de 2e match BelgiĆ« – Tanzania. We waren er weer volledig klaar voor en wonnen ook de 2e wedstrijd. ‘s Avonds gingen we het rustig aan doen, maar dit was buiten de natuur gerekend. Om een uur of 8 hoorde ik iemand voor hulp roepen. Ik ben meteen naar het strand gelopen. Daar stonden enkele Afrikanen te roepen naar iemand in de zee. Het was flink aan het stormen op het meer met immens grote golven. Ik ben zonder nadenken in het meer gesprongen. Ondertussen was Bob ook al in het meer en we besloten samen te blijven want dit was toch veiliger. Plots zagen we een man op de boeg van een bootje zitten. Bob kroop onmiddellijk aan boord. Toen ik aan boord wou klimmen tilde een grootte golf heel de boot op waardoor enkel planken achteraan de boot krakten. Bob trok me toch aan boord en ondertussen was heel de boot al vol gelopen. We probeerde de man er van te overtuigen zijn boot achter te laten wat niet gemakkelijk was want dit was zijn broodwinning. Toen alles achter ons begon te krakken trokken we de man toch van de boot. Toen we op het strand aankwamen, stond het al vol met mensen. We probeerden de boot binnen te trekken. Maar toen we de boot uiteindelijk op het strand kregen schoot er niet veel meer van over (zie foto). Gelukkig er was niemand ernstig gewond, dat was het voornaamste. ‘s Avonds praatten we wat na met een sodaken. Het was weer een dagje.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten